Niezwykły Świat

Nie jesteś zalogowany.
Polecamy: Fotografia

Index
» Archiwum Pozostałych Wątków - Uzdolnieni
» Wilczek&Bratnia Dusza :33

Napisz odpowiedź

Napisz nowego posta

Nazwa

E-mail

Rozmiar

Bardzo mały tekst Mały tekst Duży tekst Ogromny tekst

Obraz

Brak tekstu wokół obrazka Tekst po lewej stronie Tekst po prawej stronie

Lista

Wypunktowana lista Numeryczna lista

Buźki

Więcej ...

[quote=Willczyca68]- Okey, okey... Ale obiecujesz, że mi pomożesz? 
- Masz moje słowo. - Uśmiechnęła się tym razem bardziej wesoło.
Wspólnymi siłami udało im się podnieść chłopaka, głównie dzięki łuczniczce. Wzięły go pod ręce i miały nadzieję, że kiedy jest już ciemniej nie będą rzucać się w oczy i bezpiecznie dotrą do domu.
Wlokły się niemiłosiernie wolno , a śnieżyca z każdą chwilą przybierała na sile. Przynajmniej nie musiały martwić się o czerwony śnieg , teraz pewnie przykryło go 30 cm nowego...
- Daleko jeszcze ? - zapytała Łuczniczka , brnąc przez zaspy. Szły bokiem , dzięki czemu wygodniej niosło im się Dezego - najpierw wyższa dziewczyna , później wciąż nieprzytomny chłopak , a na końcu podtrzymująca go Oliwia.
- Na szczęście nie. - uśmiechnęła się dziewczyna , widząc znajome budynki.
Po ciężkiej wędrówce Oliwia otworzyła drzwi. Na ich szczęście w domu nikogo nie znaleźli. Położyły chłopaka na kanapie tak, żeby leżał na plecach. Wciąż był nieprzytomny. Gdy dziewczyna zajęła się nieprzytomnym i lodowatym Dezym, łuczniczka rozglądała się po domu. Wróciła do dziewczyny.
- Mieszkasz tu sama? - Zapytała z ciekawością.
- Co? Nie, mieszkam z ... - Zawiesiła się na chwilę. Nie wiedziała co odpowiedzieć, ale po dłuższej przerwie w końcu mruknęła niewyraźnie. - Z rodziną.
- Pusto tu trochę jak na mieszkanie z rodziną.
- Bywa. - Rzuciła po czym zmieniła temat. - Wiesz jak mogę mu pomóc?
- Nie, tylko on wie.
- A, mogłabym z nim chwilkę zostać?
- Jasne, ale pośpiesz się.
Wyszła z pokoju zerkając przez ramię jak mina dziewczyny zdecydowanie się zmienia. Z obojętnej, twardej, na niczym nie zależącej na smutną, zmartwioną, przerażoną. Jakby parząc na chłopaka po prostu zmiękła.
Zerknęła na wyświetlacz. Przyszedł sms.
- To od niego.
- Plac przed jubilerem. Czekam. - przeczytała na głos i westchnęła , patrząc na górę schodów. Słyszała kroki Oliwii na piętrze.
-"Pozbyłam się dziewczyny kawałek stąd. Chwila." - odpisuje szybko , po czym zerka na Dezego. Jest cały sino-blady , zmarznięty ... Z braku czegokolwiek lepszego pod nieobecność dziewczyny Łuczniczce udało się znaleźć koc , przykryć nim chłopaka i zaparzyć herbatę dla siebie i 'koleżanki'.
- Możesz się pośpieszyć ? Dostałam wiadomość ! - krzyknęła.
- Wiadomość?
- Tak! Od gościa, który ma moją siostrę. Musimy się pośpieszyć!
- Czekaj, trzeba to jakoś przemyśleć. - Powiedziała Oliwia. - I... nie wiem czy mogę go tu zostawić. - Mruknęła wskazując na Dezego. - Poza tym przecież mnie 'załatwiłaś' wątpię, że uwierzy w cudowne zmartwychwstanie kiedy mnie zobaczy.
- Masz jakiś plan?
- Powiedz jeszcze raz gdzie mamy się spotkać?
- Pod jubilerem.
- Zrobimy tak. Ty pójdziesz przodem pod jubilera, tam gdzie się umówiliście, a ja będę szła chwilę za tobą trochę inną drogą, żeby w razie czego cię asekurować. 
- Dobra, to chod -
- Nie chcę cię martwić, ale... skoro wtedy nie chciał ci oddać siostry, to skąd wiesz, że zrobi to tym razem?
- Wiem , że nie zrobi. Dlatego na ciebie poczekałam. - powiedziała , wychodząc na mróz. Zaskoczona Oliwia tylko zarzuciła grubą kurtkę i wyszła za nią.
Rozdzieliły się i szły według planu. Dziewczyna zastanawiala się , co takiego miala na myśli łuczniczka. Sugeruje , że będą walczyć ? Jeżeli tak , to nie wybrała sobie najlepszego sojusznika - w końcu Oliwia ma rozwaloną nogę i o ile nie jest to już tak uciążliwe jak wcześniej , to wciąż stanowi słaby (i to dobrze widoczny) punkt. Może więc dobrze byłoby zakraść się od tyłu i trzymać nieświadomego mężczyznę w pułapce ? Tylko jak to zrobić ...?
W głowie Oliwii pojawił się świetny pomysł. Musi tylko zobaczyć, w którym dokładnie miejscu stoi mężczyzna i nie zostać zauważona przez niego, dalej będzie tylko prościej. Z przeciwnej strony najpewniej będzie widziała łuczniczkę, która zauważy i ją, a mężczyzna będzie nieświadomy jej obecności. 
- To mogłoby się udać! - Mruknęła do siebie docierając już do "miejsca spotkania".
Łuczniczka stanęła naprzeciw mężczyzny. Obok niego stała mała dziewczynka , patrząca po nich wystraszonym wzrokiem. Miała siniaki na twarzy i rękach , jej płaszczyk był potargany. Dziewczyna widziała to , ale na jej twarzy nie pojawiła się żadna emocja. Tylko tak mogła odzyskać siostrzyczkę.
- Umówiliśmy się. Oddawaj ją. - powiedziała lodowatym tonem.
- Czy nie sądzisz, że do twarzy jej w fioletowym? - Powiedział sadystycznym głosem, a na jego twarzy pojawił się przerażający uśmiech.
- Nie zmieniaj tematu. Oddaj mi ją!
- Mówisz o niej, jak o jakiejś dziecięcej zabaweczce, którą musisz mieć. 
- Kilka razy odpuszczałam, ale teraz nie mam najmniejszego zamiaru. Nie odejdę bez niej! Łamiesz umowę!
- Kto tu łamie umowę? Nie wydaje mi się, żeby była do końca martwa. - Mówił wskazując Max'a ciągnącego coś za sobą.
Dezy ocknął się z koszmaru. Najpierw nie mógł zorientować się gdzie jest. Dom , wyglądał obco , ale z czymś mu się kojarzył ... Chłopak zerknął na siebie. Był przykryty górą koców , a mimo to drżał z zimna. Ostatnim wspomnieniem , jakie miał w głowie był jubiler ...Towarzyszyło mu silne przeczucie , że powinien tam pójść. Tylko czemu i po co ?
Już miał zamiar się podnosić, gdy coś zakuło go w okolicy serca. Szybko znalazł się znowu w pozycji leżącej i ręką trzymał się w bojącym miejscu. Oczy skierował ku sufitowi i zaczął spokojnie, powolutku oddychać. Po kilku minutach ból przeszedł. Jeszcze raz, tym razem nieco ostrożniej podniósł się z łóżka i w pozycji siedzącej przyglądał się całemu pokojowi. Był niezbyt wielki, ale za to przytulny. Od razu zauważył, że należy do dziewczyny. Ostrożnie wstał, założył maskę i biorąc wszystkie potrzebne rzeczy udał się tam gdzie podpowiadała mu świadomość.
*perspektywa łuczniczki*

Zamarła. Nie trudno było rozpoznać , kto jest ciągnięty po śniegu.
- Widać ma silną wolę przetrwania. Chociaż z takim wrakiem chyba sobie poradzisz. - powiedziała lodowatym tonem , z powrotem wbijając wzrok w mężczyznę. Z jego twarzy spełzł uśmiech. 
- Wolałbym , żebyś ty dokończyła robotę.-
- Najpierw ona do mnie wraca. - wskazała na dziewczynkę.-
- NIE TY DYKTUJESZ WARUNKI. - wrzasnął , aż drgnęła zaskoczona. Potem się roześmiał. 
- Chyba zacznę. - powiedziała cicho. W sekundzie w jej rękach pojawiły się dyski podobne do shurikenów. Zanim mężczyzna zdążył się zorientować jeden z nich przyczepił się do jego płaszcza i zaiskrzył błękitnym światłem.
Zdezorientowany puścił dziewczynkę, która korzystając z okazji szybko podbiegła do łuczniczki. Podczas gdy mężczyzna szarpał się z przyczepionymi dyskami, wystraszone dziecko wpadło w ręce starszej siostry obejmując ją najmocniej jak tylko zdołała. Łuczniczka biorąc ją na ręce zrobiła dokładnie to samo.
- No proszę, jaka wzruszająca chwila. - Mruknął, kiedy udało mu się oswobodzić. - Przykro będzie mi ją teraz przerywać.
- Nawet nie podchodź! - Krzyknęła stawiając dziewczynkę na ziemi i łapiąc ją za rękę.
- Jak chcesz. - uśmiecha się , a w tym momencie do przodu rzuca się Max. Łuczniczka odpycha dziewczynkę , sama w momencie robiąc unik i kopniakiem odpychając brutala metr dalej. Walczy szybko , bardziej unikając ciosów niż wprowadzając własne , dzięki czemu Max zaczyna tracić siły.
Mała dziewczynka natomiast podbiega do Oliwi , korzystając z nieuwagi drugiego mężczyzny , zapatrzonego w walkę.
Patrzy na półprzytomną dziewczynę, która aktualnie leżała w miejscu gdzie zostawił ją chłopak, prowadzący walkę z łuczniczką. Złapała swoją malutką rączką za jej dłoń i pociągnęła próbując pomóc jej wstać. Niestety była zbyt słaba, żeby zrobić coś takiego. Za to Oliwia poruszyła się i niezauważona przez mężczyznę powoli wstała lekko się chwiejąc i podpierając ściany. Wzięła dziewczynkę na ręce, na jej szczęście nie ważyła zbyt dużo. Może przez to, że jest jeszcze dzieckiem, a może przez to, że przez kilka dni spędzonych u mężczyzny nikt jej nie karmił lub dawali jej minimalne porcje. Najszybciej i najciszej jak mogła zniknęła z tamtego miejsca.
Łuczniczka zauważyła kątem oka zniknięcie obydwu dziewczyn i uśmiechnęła się. Już nic jej tu nie trzyma. Cofnęła się i w momencie wyjęła z kieszeni niewielką kulkę. Uderzyła nią o ścianę (ponieważ w śniegu by się nie rozpadła) , teren w promieniu pięciu metrach zakrył gęsty dym. Mężczyzna poczuł ukłucie w szyi i chwilę potem jego twarz wylądowała w śniegu. Max został znokautowany i łuczniczka szybko dostała się na dach , szukając wzrokiem Oliwii.
Zauważyła kogoś z kulejącą nogą niosącą coś różowego.
- To one. - Mruknęła do siebie lekko się uśmiechając.
Szybko znalazła się obok nich co nie było trudne, bo nie poruszały się zbyt szybko. Oliwia zatrzymała się. Z ulgą spojrzała na łuczniczkę i oddała zgubę w jej ręce.
- To co? Tu się pożegnamy? - Zapytała z krzywym uśmiechem Oliwia.
- Na to wygląda.
- Wpadnij czasem, nieźle się z tobą bawiłam. Nie licząc, półżywego chłopaka w moim domu, twojej poobijanej siostry, mojej nogi...
- Łapię o co ci chodzi.
- ... było całkiem fajnie.
- Tak, całkiem miło.
- To do zobaczenia łuczniczko. - Powiedziała puszczając jej oczko.
- Do miłego zobaczenia. - Odparła znikając w cieniu.
- Teraz ostatnia misja, dotrzeć do domu.
Ruszyła dalej powolnym krokiem. Śnieg przestawał padać , zwiększając widoczność , dlatego na wszelki wypadek starała się iść ciemnymi uliczkami. Nie wiedziała , że mężczyźni są nieprzytomni. W pewnym momencie zauważyła znajomą postać. - Dezy ?! –
Blada postać podeszła, jeżeli można to tak nazwać, bliżej. Teraz już miała stuprocentową pewność.
- Dezy! - Niemalże krzyknęła. - Co tu robisz?
- Ciebie też miło widzieć. - Uśmiechnął się serdecznie.
- Jak się czujesz?
- Bywało lepiej, ale nie narzekam.
- Nie masz pojęcia jak się martwiłam. - Mówiąc to podeszła i rzuciła mu się na szyje. 
Zdziwiony chłopak poczuł, że czerwieni się teraz jak dojrzały pomidor.
- Chodź , wracajmy do domu. - puściła go i uśmiechnęła się. Nie wyglądał na przekonanego , więc lekko złapała go za rękę , ciągnąc za sobą. Odwróciła twarz , żeby nie widział jej rumieńców.
- Do czyjego domu? - Zapytał się z głupim uśmiechem na twarzy.
- Najlepiej każdy do swojego.- Zaśmiała się. - Tata musi się nacieszyć moją obecnością. No i jutro szkoła, trzeba by w końcu do niej pójść.
- Odprowadzę cię. - Zaofiarował się. - Tak jakby co.
- Jak tam wolisz. - Uśmiechnęła się.
- Nie chcesz, żebym cię poniósł? - Zapytał bardziej serio niż w żarcie.
Uśmiechnęła się lekko.
- Dam radę , uwierz mi. Już jest lepiej niż wcześniej. - 
Puściła jego rękę i teraz szli obok siebie w ciszy ,która z każdą chwilą stawała się coraz bardziej niezręczna.
- Tu się chyba pożegnamy. - Odezwał się wreszcie widząc dom dziewczyny.
- Do jutra. - Pomachała mu.
Weszła do domu najciszej jak mogła nie chcąc budzić nikogo. Kiedy znalazła się przed drzwiami do swojego pokoju coś nagle złapało ją za rękę. 
- O której to się do domu wraca? - Zapytała zdenerwowana kobieta.
- Tak dla sprostowania to nie było mnie kilka dni, ale tobie to chyba nie przeszkadzało. - Uśmiechnęła się ironicznie.
- Nie pogrywaj sobie ze mną bo nie wyjdzie ci to na zdrowie. Jutro się będziesz tłumaczyła przede mną i ojcem.
- Nie ma problemu, a teraz puść mnie wreszcie bo mam lepsze zajęcie niż rozmawianie z tobą. - Wyrwała rękę z uścisku.
Kobieta prychnęła oburzona jej zachowaniem , ale nie powiedziała ani słowa więcej. Opuściła pokój , jakby to była cela w więzieniu. Poniekąd miała rację...
Oliwia westchnęła. Wyjęła z szafy piżamę i szybko pobiegła do łazienki. Chwilę zajęło jej doprowadzenie się do normalnego stanu. Gdy kładła się spać było po 23. Westchnęła , podłączyła telefon do ładowarki i zgasiła światła.
Położyła się na łóżku w wygodnej pozycji i zastanowiła się nad jedną rzeczą. Czy macocha jest naprawdę tak ślepa i nie zauważyła w jakim stanie jest jej noga? Czy po prostu zauważyła i podświadomie cieszyła się z tego? Czy może ona już o tym wiedziała?
Po takich rozważaniach dziewczyna w końcu zasnęła.
Obudził ją SMS. Automatycznie sięgnęła ręką po telefon , bojąc się , że to od Nadawcy. Ale nie , numer był znajomy ... Dezy ? 
-"Pobudka ! :P Rodzice kolegi chcą mnie podwieźć do szkoły. Też jedziesz ? ^^"-
Uśmiechnęła się lekko sama do siebie. Jedynym plusem całej tej sytuacji z Nadawcą było to , że zaprzyjaźniła się z Dezym... Przynajmniej bardziej niż pierwszego dnia w szkole...
-"Byłoby miło ^^"- odpisała i wstała z łóżka. Jest siódma , zostało jej pół godziny na przygotowanie się.
Wzięła ubrania i poszła do łazienki. Gdy wychodziła zabrała piżamę i składając w drodze do pokoju zostawiła na łóżku. Spakowała się szybko do szkoły zerkając jeszcze co na odrobić na przerwach. Zostało jej jeszcze około 15 minut. Zeszła na dół zrobić śniadanie. To co zastała w kuchni lekko ją zdziwiło. Przy stole siedzieli kolejno tata, macocha i jej córka. Zaskoczona stała na środku i oczekująco spoglądała na domowników.
- A więc zebraliście się tutaj z jakiegoż powodu? - Mruknęła sarkastycznie.
- Chcieliśmy z tobą porozmawiać. - Oświadczył tata.
- O czym?
- O wydarzeniach z ostatnich dni.
- Dokładniej ? - zapytała , udając , że nie wie o co chodzi. W myślach podziękowała samej sobie , za dobre dobranie ubrania - długa bluza z rękawami zakrywającymi niezbyt nadające się do pokazania ręce i nieco luźniejsze spodnie , które nie odwzorowywały idealnie kształtu jej nóg , jak to robią rurki.
- Gdzie się podziewałaś ? - zapytała macocha siląc się na spokojny ton , bardziej ze względu na obecność przy stole ojca Olwii niż jej samej.
- Dobrze wiemy , że w domu cię nie było. - dodała jej córka z wrednym uśmiechem.
- Byłam u koleżanki na piżama party mówiłam ci przecież, nie powiedziałaś im? - Mówiła słodkim tonem do córki macochy. Teraz ona z kolei ucichła próbując sobie przypomnieć tą sytuację.
- U której? - Zapytała macocha.
- U Agi.
- Nie kojarzę żadnej Agi. - Mruknęła z niezadowoleniem.
- Tej z mojej klasy. Niska jasne włosy, znak rozpoznawczy zawsze nosi coś fioletowego, podać jakieś znaki szczególne? - Zapytała wyraźnie zdenerwowana zaistniałą sytuacją spowodowaną przez macochę.
Nagle telefon w jej kieszeni zawibrował. Wyjęła go . wiadomość od Dezego.
- Wy baczcie , muszę już lecieć do szkoły. - powiedziała chłodnym tonem.
- Teraz ? - 
- Tak. Rodzice kolegi zgodzili się mnie podwieźć , bpoo wy nie macie czasu. - 
Zanim zdazyli jakkolwiek zareagować ubrała buty , założyła kurtkę i czapkę i wyszła z domu , mniej lub bardziej celowo trzaskając za sobą drzwiami.
Pod jej domem stał już samochód, a z tylnego siedzenia Dezy zaczął jej machać. Uśmiechnęła się do siebie i rzucając krótkie ''dzień dobry" usiadła koło Czułka.
- Jak tam noga? - Spytał chłopak, którego nie mogła sobie przypomnieć imienia. 
- Już lepiej, dzięki.
- Możesz chodzić? - Zapytała troskliwie mama chłopaka.
- Bardziej nazwałabym to kuśtykaniem, ale tak. - Uśmiechnęła się.
- Co za ludzie, żeby zrobić takie coś. - Kontynuowała. - Ponoć to jakiś zamaskowany chłopak w czarnym ubraniu.
- Tak. - Mruknęła. Jednak nie mówiły o tym samym chłopaku.
Dalsza podróż minęła w raczej pogodnej i niezbyt sensownej rozmowie. Wysiedli i w trójkę ruszyli do szkoły. 
- Czym zaczynamy ? - zapytał Dezy.
- Historię odwołano , bo gościu miał jakieś jazdy w domu i poprosił o dzień wolnego , więc chyba zrobią nam jakieś zastępstwo... - 
- Yes ! - uśmiechnęli się jednocześnie Dezy i Oliwia.
- Wolę mieć z każdym nauczycielem byle nie z nim. - Mruknęła. - Chyba nie ma drugiego tak nieznośnego nauczyciela.
- Czekaj, jakie jazdy? U niego w domu? Byłem pewny, że tam wszystko chodzi jak w zegareczku. - Spytał zaciekawiony Czułek.
- Wiem chyba tyle co wy, to znaczy był jakiś pożar i chyba ma żonę w śpiączce czy coś takiego. Były wybuchy, dzikie eksplozje, masakra jednym słowem. - Dezy spojrzał porozumiewawczo na Oliwię.
- Dobra, chodźcie już na lekcje. - Pogoniła ich.
Przed klasą czekała cała grupa uczniów. Nawet po dzwonku nie przestawali rozmawiać. nie pojawił się też żaden nauczyciel.
- Heloł ! A co jest , lekcje odwołali ? - kolejny kolega Dezego pojawił się obok nich. 
- Chyba tak. Przynajmniej pierwszą. - 
Uśmiechnęli się. 
- Hista , tak ? U tego gościa pożar był , no nie ? -
- Masz spóźniony zapłon. - kumpel uderzył dłonią o czoło.
- He , pożar i zapłon , łapię. - roześmiał się blondyn , a Oliwia i Dezy dołączyli do fejspalmującego.
Usiedli pod ścianą i dalej kontynuowali rozmowę. - Tooo... Co teraz robimy? - Zapytała znudzona. 
- Może poopowiadam kawały? - Zaofiarował się blondyn.
 - Nie! - Krzyknęli przerażeni. 
- Dlaczego? 
- Stary, jeszcze się pytasz? Twoje żarty są gorsze niż tego gościa z familiady. - Mruknął kolega Czułka. Blondyn posmutniał. 
- Jest aż tak źle? - Wszyscy przytaknęli. - Wiecie, że niedługo bal przebierańców? - Pokręcili głowami. - Za kilka dni, wiecie kogo bierzecie? - Dopiero się dowiedziałem, że jest jakiś bal, więc jak myślisz? - Powiedział Dezy z uśmiechem.
- Znając ciebie i twoje mroczne klimaty będziesz Batmanem. - mruknął ciemnowłosy chłopak , siadający obok nich. Trzeci z grupy kolegów czułka
 - Heeeloooł ! - uśmiechnął się Mattie. 
- Ty masz już strój. – 
- Będzie rycerzem jak co roku. - mruknął Dezy sarkastycznie - Albo czarodziejem. – 
- A ty ? - jeden z kolegów zerknął na Oliwię.
- Najbardziej trafnym przebraniem dla mnie będzie teraz mumia, owinę się cała bandażami. - Zaśmiała się. - A tak serio to może za Link'a albo Robin Hood'a w wersji kobiecej? Nie zastanawiałam się. To jest pierwszy bal przebierańców na którym będę.
- Wow... - Mruknął Mattie. - Rly?
- Nom. W szkole nie organizowali takich zabaw.
- A ty za co się przebierasz żartownisiu? - Powiedział Dezy zerkając na blondyna.
- Będę ...! - zaczął z entuzjazmem , a sekundę potem się zamknął. - W sumie nie mam pojęcia. - - Zostań Jokerem. - prychnął Alberd *wcale nie napisałam Alfred z przyzwyczajenia* z kpiną. - Ty , stary , genialny pomysł ! - podchwycił natychmiast Michał. - Nawetwłosy se zafarbuje ! Korona króla będzie moja ! - uśmiechnął się rozmarzony. - Tylko żarty sobie jakieś wymyśl , bo tymi dosłownie zabijesz publiczność... Z nudów. - - The Killing Joke ?- mruknął Albert , a Dezy uśmiechnął się pod nosem. - Jeez , skończcie z tymi żartami technicznymi pod batmana. wiecie , że tego nie kumam... - mruknął Krystian. - Eyy. Ale weźmy się wszyscy przebierzmy za tych z batmana ! - Mattie jak zwykle zaczynał się zbyt ekscytować pomysłem. - Albo wg z DC comics ! Dezy będzie Batmanem albo Nightwingiem , ja biorę Jokera , Albert się nadaje na catwoman... - W tym momencie przerwalo mu uderzenie w tył głowy od czarnowłosego , ale kontynuował niezrażony. - Albo weźmiesz Jasona Todda czy Tima czy Damiana , Krystian się zafarbuje na rudo i zcosplayuje Kid Flasha , a Oliwia machnie Power Girl... - W tym momencie uciszył go Dezy.
- No co? Byłoby zaiście! - Cieszył się dalej swoim fenomenalnym pomysłem.
- Mattie, a może ty przebrałbyś się za Power Girl? - Mruknął Dezy. - Idealnie do ciebie pasuje...
- Tak sądzisz? To niezły pomysł! Tylko wszyscy stracą przyjemność patrzenia na genialnego Jokera. I co mam teraz zrobić? - Mówił zrozpaczony.
- Może połączysz te dwie postacie? - podsunął Krystian.
- The Killing Power Joker? - Czułek wyraźnie podniósł jedną brew.
- Już bez przesady.. - mruknął Albert. - Wymyślcie coś normalnego , cosplay'e są drogie jak.... Bardzo drogie. -
- E tam , tata załatwi. - uśmiecha się Mattie. 
- Ja Power Girl podzękuję... Mieli tam kogoś niepełnosprawnego ? - uśmiechnęła się lekko Oliwia.
- The Killing Joke to komiks , w którym postrzelona zostaje Barbara Gordon , pierwsza Batgirl. Zostaje sparaliżowana od pasa w dół i zmienia swoją rolę na Oracle/Wyrocznię pomagając z wnętrza Batcave... - Mattie wyrzuca z siebie potok słów , na moment wszyscy są cicho.
- Czyli tak , mają niepełnosprawnych. I to całkiem fajnych. - skraca Albert.
- Jak ona będzie Oracle , to Dezy robi Nightwinga. - uśmiecha się Mattie , z TYM charakterystycznym wyrazem twarzy , a Dezy uderza dłonią o czoło.
- Czyli postanowione?
- Pozwól, że sam sobie wybiorę za kogo się przebiorę, dobra? - Mruknął Dezy z morderczym spojrzeniem.
- Dobrze, już milknę. - Spojrzeli na niego i głośno wypuścili powietrze.
Miłą atmosferę przerwał im zdyszany, biegnący do nich chłopak z ich klasy. 
- Co jest? Pali się czy co? - Zapytał Albert.
- Bó... bó...bójka na sali gimnastycznej. Błagam, pomóżcie.
- Lecimy ! - zerwał się Mattie , jak zwykle pierwszy do każdej akcji. Pomógł wstać Oliwii , zanim którykolwiek z chłopaków się zebrał i popędził w kierunku sali gimnastycznej , ciągnąc za sobą ociągającego się Alberta (Albert jest takie emoooo xD A Mattie idiota jak Ameryka xD Czy tylko mi się wydaje ? xD)
Krystian , Oliwia , Dezy szybkim krokiem szli za nimi , zdyszany kolega z klasy został na miejscu , łapiąc oddech.
Trójka idąca z tylu dotarła w końcu do wejścia sali gimnastycznej widząc Mattie'go opierającego się o ścianę i łapiącego oddech.
- I co, trzeba było tak pędzić? - Zapytał z ironią Krystian na co Mattie tylko przytaknął.
- To może ja tu z nim poczekam, a wy sobie wejdziecie? - Zapytał Albert.
- Ale ja chcę iść! - Blondyn w jednej chwili odzyskał siły.
- Przynajmniej nie będzie przeszkadzał. - Odparł Dezy.
- Chcę tam iść z wami!
- I kawały ci poopowiada dla zabicia czasu. - Podsunął Krystian.
- No ej! - Nikt nie zwracał uwagi na wrzeszczącego albo nikt nie chciał zwracać.
- Przytrzymaj go jakby się wyrywał. - Polecił Czułek po czym zniknęli w sali z ogromnym tłumem.
Sytuacja nie wyglądała zbyt ciekawie. Grupka dobrze znanych starszych 'sportowców przed trójką nowych uczniów - dwóch dziewczyn i chłopaka. Wszyscy wyglądali podobnie , pewnie byli spokrewnieni. Dwójka z nich zbierała się z podłogi , jedna dziewczyna z brązowym warkoczykiem jeszcze stała , ocierając krew z nosa. Nie byli pierwszymi lepszymi ofiarami - umieli walczyć , a przynajmniej ona - jeden ze sportowców poleciał do tyłu z brzydką śliwą pod okiem.
Dezy zerknął na Oliwię. Wyglądała , jakby miała ochotę rzucić się do przodu i pomóc dziewczynie. Położył rękę na jej ramieniu i lekko się uśmiechnął. 
A potem wszedł pomiędzy walczących z rękami uniesionymi w obronnym geście.
Stając w sposób, żeby w razie potrzeby zasłonić dziewczynę zaczął swoje przemówienie.
- A więc mam do was jedno zasadnicze pytanie. - Spojrzał na trzecioklasistów mierząc ich wzrokiem. - Co oni wam takiego zrobili, że tak ich traktujecie?
Zapadła cisza. Żaden z nich nie umiał odpowiedzieć na stosunkowo banalne pytanie. W końcu odezwał się jeden.
- Bo lubimy. - Wyszczerzył się, jakby ta odpowiedź była skomplikowana. - A co chcesz dołączyć? - Powiedział popychając go.
- Wiesz, nie lubię osób, które krzywdzą dla zabawy, więc radzę przestać zanim zrobi się nieprzyjemnie.
- Pff... Grozisz mi słabiaku? - Zapytał odpychając go z taką siłą, że wylądował na podłodze. 
Przez tłum przebiegł śmiech, który - jak było z resztą widać - wydawał się dla chłopaków pewnego rodzaju dopingiem.
Dziewczyna z warkoczem wyciągnęła do niego rękę. Chwycił ją , dał się pociągnąć w górę z niesamowitą siłą , wykorzystując impet nadany mu przez jej ruch do uderzenia chłopaka , który go popchnął. Wszystko wyglądało , jakby ćwiczyli ten ruch od lat.
- Powtarzam jeszcze raz. Dajcie sobie spokój. To i tak nie ma sensu. - powtórzył spokojnym tonem w kierunku rozwścieczonego chłopaka.
- Jak lubią ból , to niech atakują. - mruknęła dziewczyna niebezpiecznie niskim głosem , unosząc ręce jak zawodnicy boksu.
- Spokojnie, nie chcemy tu przecież III wojny światowej, tylko normalne zakończenie całej sytuacji. - Zerknął na dziewczynę. -To jak, dogadamy s - Chłopak nie dał za wygraną i Czułek oberwał w nos. - ..ię - Dokończył. - Widzę, że jednak nie.
Przetarł rękawem krwawiący nos i rozcięte usta. Omiótł ich mściwym spojrzeniem i oddał chłopakowi podbrudkowym, tak mocno, że wpadł na gości stojących za nim. Teraz to gry weszła też dziewczyna z niskim głosem. Zdzieliła każdego, który zbliżył się chociaż na metr, podczas gdy Dezy pomagał wstać pozostałym. Po czasie trzecioklasiści się wycofali, a tłum opuścił salę z przegranymi na czele. Została tylko jedna wysoka dziewczyna, która oczekiwała końca tego wszystkiego. Patrzyła na niego dużymi oczami w których było widać troskę kiedy skierowały się na liczne, ale drobne rany na twarzy chłopaka. Czekała na niego Oliwia.
- I co ? - nagle do sali wbiegł blondyn, wpadając na Oliwię. Obydwoje przewrócili się na Czułka, który znalazł się w zasięgu i w trójkę wylądowali na podłodze. Krystian patrzył na nich zaskoczony, sekundę później za Mattim wbiegł Albert.
- Sorry, wyrwał się. On jest jak dzikie zwierze. - wzruszył ramionami patrząc po nich z lekkim rozbawieniem. Mattie zerwał się, rozglądając w poszukiwaniu brutali, czarnowłosy wyciągnął rękę do Oliwi, a Krystian postawił Dezego na nogi.
- Nieźle oberwałeś. - powiedział, przyglądając się twarzy Czułka z bliższa, Ten tylko machnął ręką.
- Do wesela się zagoi. - Uśmiechnął się Albert co nie było w jego zwyczaju.
- Skoro wszyscy już poszli to może zrobimy to samo? - Zasugerował Mattie. - Nie żebym się bał tylko, no ten tego...
- Oki zwijamy się. - Mruknął Dezy poganiając innych.
- Co jest teraz? - Spytał szybko Krystian.
- Z tego co pamiętam to polak, więc nie musimy się śpieszyć. - Odparła Oliwia.
Powolnym krokiem udali się pod salę lekcyjną idąc pustymi korytarzami.
- A z tym balem to wreszcie co robimy ? - przerwał ciszę Mattie, sekundę później obywając od Alberta w tył głowy. Lekko... Znaczy się lżej niż zazwyczaj.
- Nie rozgrzebuj tematu. Każdy coś kombinuje samemu i będzie niespodzianka dla reszty. - mruczy czarnowłosy, wracając do swojego normalnego emo-charakteru. Dezy uśmiecha się pod nosem.
- Aż się boje co z tego wyjdzie. - mruczy, widząc przed oczami przyjaciół w dość osobliwych strojach...
- Może jednak ktoś pomoże Mattie'mu ze strojem? - Powiedział śmiejąc się. Wyobraził sobie Mattie'go w wersji The Killing Power Joker.
Nikt nie palił się do pomocy.
- Samo chętni widzę. - Odparła ze śmiechem Oliwia. - Mattie sobie poradzi... chyba.
- Ja sobie nie poradzę? - Prychnął oburzony. - Jeszcze zobaczycie! Będę miał najlepszy kostium na balu!
- Nie wątpię. - Dodał Krystian. - Już się nie mogę doczekać.
- Czyli ustalone? Niespodzianka?
Wszyscy zgodnie pokiwali głowami.
- Jeszcze zobaczycie. - Powtórzył. - Wszyscy będą mi zazdrościć!
- Tak, tak. - Odparł Dezy dalej się śmiejąc. - Oczywiście.
Zapukali do sali po czym pod czujnym spojrzeniem nauczycielki zasiedli na miejscach.
Nie zwróciła im uwagi, jakby wchodzenie uczniów do klasy dwadzieścia minut po dzwonku było czymś zupełnie normalnym. Najśmieszniejsze jest to, że do kasy dołączyło jeszcze pięć osób, wchodząc średnio 3/4 minuty po poprzedniku. 
- Co mamy potem ? - Mattie odwrócił się twarzą do Dezego i Oliwi.
- Chyba matme. Strasznie dużo dzisiaj gadasz. -
- Wiem. - uśmiecha się promiennie, kiedy siedzący obok Albert łapie go za twarz i odwraca w stronę tablicy.
- Ja niestety też zdaję sobie z tego sprawę. Zrób przysługę światu i zamknij jadaczkę. - mruczy niskim głosem, a Dezy i Oliwia zerkają na siebie rozbawieni.
Ich miły nastrój przerwała nauczycielka, która jakby nagle przypomniała sobie o obecności swoich podopiecznych. - Co was tak bawi? Powiedzcie, pośmiejemy się wszyscy. - Wyrecytowała starą jak świat uwagę do śmiejącej się pary. - Nas? - Zapytał Dezy. - Tak, dokładnie. - Nic psze pani. - Uśmiechnął się. - Przecież widziałam. - To taka epidemia śmiechu. - Mruknęła Oliwia. - Czasami nam się zdarza. - Czy tym się można zarazić? - Można było pomyśleć, że to żart gdyby nie poważna mina nauczycielki. Lekko rozbawieni całą sytuacją odparli w końcu.- Nie jestem pewna, więc radziłabym pani nie podchodzić. - Nauczycielka postąpiła krok w stronę tablicy. - A jest na to jakiś lek? - Zapytała lekko przerażona.
- Tak psze pani. - Odparł Mattie.
- Aspiryna i witamina C. - Dodał śmiejący się Dezy.
Klasa jak na zawołanie wybuchnęła śmiechem, tylko nauczycielka nie zrozumiała żartu. Uznała , że ją wkręcają, dlatego całą siłę woli wykorzystała na to, żeby udawać złą i obrażoną.
- Faktycznie to zaraźliwe ... - mruknęła tylko, powodując kolejne parsknięcia śmiechem. Przez to wszystko ledwie usłyszeli dzwonek na przerwę.
Wyszli z sali zanosząc się śmiechem.
- Ona sobie z nasz żartowała.. czy serio mówiła? - Powiedział ledwo Mattie, łapiąc oddech.
- Obawiam się, że i jedno i drugie. - Parsknął Dezy. - Z nią nigdy nic nie wiadomo.
- A tak wracając do tematu... - Mruknął Albert. - To kiedy ten bal?
- W walentynki. - Odparł Krystian.
- Wale tynki, he he... - Dodał Mattie. po czym wszyscy się zaśmiali.
- Wait, walentynki? - Spytała Oliwia. - Już mi się na ten bal tak nie śpieszy.
- No, walentynki są przereklamowane. - Mruknął Krysiek. - W ogóle są słabe. Same minusy.
- No wiesz jest jeden plus.
- No Mattie, zaskocz nas. 
Powiedział Dezy.
- Można całować dziewczyny.
Jedyna dziewczyna, która da ci się pocałować to twoja mama, a nawet tego nie byłbym taki pewny. - mruknął Albert, a reszta się roześmiała, z wyjątkiem Mattiego, do którego żart doszedł z lekkim opóźnieniem.
 - Akurat ze wszystkich atrakcji jakie mogą być na tym balu ta stanowczo mi nie odpowiada. - dodała ze śmiechem Oliwia.
 - Chłopaków też można. - wzruszył ramionami Mattie, Krystian i Albert jednocześnie zrobili facepalma , a Dezy i Oliwia stracili głosy ze śmiechu.
 - That what she said. - Mattie się zarumienił , po chwili też się uśmiechnął, zarażony śmiechem innych.
 - Ehhh, to będzie chyba całkiem ciekawa impreza... - mruknął Albert, zakrywając dłonią nie-emo uśmiech.
- Oczywiście, przecież na niej będę! - Powiedział Mattie z szerokim uśmiechem na ustach.
- Co to by była impreza bez ciebie? - Zaśmiał się Krystian.
- Spokojna. - Odparł Albert, a reszta znów zaczęła się śmiać.
- Ile nam jeszcze lekcji zostało, co? - Zapytał Mattie. - Może po nich wyskoczylibyśmy gdzieś razem?
- Świetny pomysł. - Poparła go Oliwia. - A co wy na to? 
W odpowiedzi pokiwali tylko głowami.
- To po tej lekcji idziemy na miasto. - Zarządził Krystian.
Rozmowę przerwał im wchodzący do sali... Historyk? Zagonił wszystkich do klasy. Nikt nie spodziewał się jego przyjścia, a tym bardziej oni.
Po wejściu do sali zauważyli, że nie wygląda jak zwykle. Zamiast surowej pełnej profesjonalizmu twarzy zobaczyli na niej gniew, złość, smutek, żal bezradność. Oliwia zerknęła porozumiewawczo w stronę Dezego.
- Nie będzie dzisiaj lekcji...- zaczął, ale okrzyki radości na chwilę mu przerwały. Nauczyciel nawet nie zgromił ich wzrokiem, czekał aż klasa się uspokoi i wtedy zaczął mówić dalej. - ...dzisiaj, ani przez następne dwa tygodnie. Wziąłem zwolnienie z powodów osobistych, większości z was pewnie znanych... - W tym momencie drzwi się otworzyły i do środka niepewnie weszła mała dziewczynka. Rozejrzała się, jej wzrok padł na nauczycielu. Podbiegła i złapała go za rękę, uśmiechając się promiennie. -...Jestem tutaj tylko dlatego, że pan/i (już nie pamiętam kogo dyr. zrobiłyśmy xD) dyrektor kazał/a mi poinformować o tym wszystkie klasy. Kończycie godzinę wcześniej. - Kolejny krzyk radości.
- A więc możecie już spakować i wyjść. - Powiedział po czym cała klasa w kilka sekund znalazła się przy drzwiach. Uczniowie stopniowo zaczęli wychodzić z klasy. Oliwia i Dezy byli już przy drzwiach, kiedy podeszła do nich dziewczynka i złapała ich jednocześnie za ręce. Odwrócili się i spojrzeli na nią. Zdziwieni patrzyli na dziecko, które pamiętali z pożaru. Najwidoczniej ona również ich pamiętała. Całe zajście obserwował nieco zdziwiony nauczyciel.
- Chodź do mnie. - Powiedział życzliwie do dziewczynki.
- Pamiętam ich. - Powiedziała i z uśmiechem odwróciła się w stronę przyjaciół nawet na chwilę nie puszczając ich rąk.
- Ich? Przecież to są... - Zawahał się i przypomniał sobie, że jako nauczycielowi nie przystoi obrażać swoich uczniów. - uczniowie z mojej klasy, może ci się coś pomyliło?
Dziewczynka pokręciła głową.
Dezy i Oliwia najpierw zerknęli na siebie, potem na nauczyciela, a potem wbili wzrok w dziewczynkę. Uśmiechnęli się.
- Też cię pamiętamy. - uśmiechnęła się Oliwia.
- Widzieliśmy ją kiedyś na placu zabaw. - dodał Dezy, patrząc na nauczyciela. Oliwia również spojrzała na mężczyznę, opowiadając historię w której podobno spotkali dziewczynkę, podczas gdy Dezy schylił się , z twarzą na wysokości dziecka.
- Szsz, to sekret. - powiedział cicho, żeby nikt poza małą go nie usłyszał. - Dobrze widzieć, że nic ci nie jest. - dodał, głaszcząc ją po głowie.
Wyprostował się, dziewczynka pokiwała ze zrozumieniem głową i puściła ich ręce. Pożegnali się i odeszli. wychodząc z klasy z westchnieniem ulgi.
- Było blisko. - Mruknęła Oliwia.
- Bardzo. - Przyznał Dezy. - Znając jego to pewnie miałby jeszcze do mnie pretensje.
- Ta, wymyśliłby coś sobie. Mógłby spokojnie powiedzieć,że to przez nas ten pożar gdyby się dowiedział.
- Pewnie tak. - Powiedział z lekkim uśmiechem. - Oni chyba na nas czekają.
- To się pośpieszmy bo bez nas pójdą, a wtedy Mattie zabije ich dowcipami i kto ich uratuje? - Zapytała ze śmiechem.
- Coś w tym jest. - Zaśmiał się po czym pobiegł przed siebie zapominając, że dziewczyna za nim nie pobiegnie.
- Ekhem... Mam nogę. - Chrząknęła kiedy się zatrzymał.
- Wiem, ja też mam. - Zaśmiali się i kierowali w stronę wyjścia.
- To co teraz robimy? - zapytał Mattie, uwieszony na Albercie i Krystianie. - Mamy jedną nadprogramową wolną godzinę. Możemy wbić do mnie i...-
- NIE BĘDZIEMY IŚĆ DO CIEBIE. - odpowiedzieli chórem chłopcy, Oliwia tylko się uśmiechnęła.
- Ja chyba w ogóle powinnam ograniczyć chodzenie. - 
- A co wy na to, żeby autobusem pojechać pod Park? - zaproponował Albert.
-O, czyli jednak chcesz spędzić z nami czas. - uśmiechnął się Mattie.
- Jestem trochę emo, ale nie aspołeczny. I chcę zobaczyć jak uciekasz przed wiewiórkami. - w jego oczach zapaliła się iskierka sadyzmu.
Mattie otworzył szeroko oczy i zauważalnie zbladł, puszczając Alberta i kryjąc się za Krystianem, na co wszyscy zareagowali śmiechem.
- On żartuje. - Uspokoił go Krystian.
- Tak? A nie wygląda. - Mówił wyglądając zza ramienia chłopaka i zerkając na szeroki uśmiech Alberta.
- Ej, on nic ci nie zrobi. - Mówił Dezy. - Chyba, że go rozzłościsz, co u ciebie jest bardzo prawdopodobne.
- Chłopaki, nie straszcie już biednego Mattiego bo cały humor z niego uleci. Wtedy nie będziemy mogli się śmiać z jego świetnych żartów.
- W sumie racja. - Odparł Albert. - Gonienie wystraszonego Mattiego nie będzie już takie fajne kiedy nie będzie się go miało za co gonić.
- Słuszna racja! - Odezwał się w końcu Mattie.
- To chodźcie bo nam autobus ucieknie! - Mruknął Krystian.
Wszyscy już szli kiedy spostrzegli, że Mattie stoi w miejscu.
- Co tym razem?! - Spytali chórem i patrzyli na niego wyczekująco.
- Zachowam bezpieczną odległość zgodną z przepisami BHP. - Nikt nie rozumiał co chłopak chciał im przekazać, więc kontynuował. - Na wszelki wypadek będę szedł z daleka od Alberta. - Uśmiechnął się.Albert tylko prychnął i skończyli idąc wszyscy obok siebie, z Albertem najbardziej po prawej, obok niego Krystian i Dezy oraz Oliwią i Mattim po drugiej stronie. 
Zdążyli na styki, wsiadając do autobusu, prawie pustego o tej porze dnia. Krystian rozdał wszystkim bilety. Mieszkał dość daleko od szkoły i podróże tym środkiem transportu były dla niego czymś normalnym, zawsze miał zapas biletów albo trochę kieszonkowego.
Skasowali bilety i rozsiedli się na tyle pojazdu, znowu mieszając, w efekcie czego Oliwia wylądowała na środku, obok Dezego i Alberta, Mattie przyciśnięty był do ściany przez czarnowłosego, a Krystian studiował rozkład jazdy przyklejony do bocznej ściany.
- Czemu ja zawsze kończę obok niego?! - rzucił Mattie z wyrzutem patrząc na wyszczerzonego we wrednym uśmiechu Alberta.
- Przeznaczenie. - mruknął Dezy, na co reszta zareagowała śmiechem.
Za każdym możliwym razem?! - Powiedział z wyrzutem patrząc na śmiejące się twarze przyjaciół.
- Ty lepiej nie narzekaj. - Mruknął Dezy. - Mogło być gorzej.
- No chyba tylko wtedy gdy spotkałbym małego gryzonia. - Dodał lekko poirytowany.
Jakby na te słowa to autobusu weszła pani trzymająca na rękach trzy szczury.
- O mamusiu... - Jęknął, a reszta prawie nie udusiła się ze śmiechu na widok bliskiego zawału Mattiego. - Kiedy nasz przystanek. - Mruknął niewyraźnie cały czas patrząc w stronę kobiety, która właśnie weszła.
- Jeszcze... jeszcze dwa przy... przystanki. - Mówił Krystian, który nie mógł się powstrzymać od kolejnego napadu śmiechu. Tylko Albert patrzył na niego wrednym, na swój sposób przyjacielskim uśmiechem.
- Dobra, nasz przystanek. - Powiedział Krystian.
- Ekipa, wysiadka. - Powtórzył Dezy.
Oczywiście zanim wysiedli musieli pomóc wyjść trzęsącemu się ze strachu Mattiemu.
- Przeznaczenie?! Mogło być gorzej?! - Krzyknął chłopak, który wracał do siebie patrząc na Dezego.
Wszyscy zaraz ryknęli śmiechem tak zaraźliwym, że nawet Mattie zaczął się śmiać ze swojego nieszczęścia.
Ruszyli ramię w ramię w kierunku bramy wejściowej do parku, wciąż szeroko uśmiechnięci. Mattie chciał wcisnąć się w środek, ale Albert przeciągnął go na swoją stronę i chlopak skończył idąc nie dość, że obok wyszczerzonego złowróżbnie czarnowłosego, to jeszcze zahaczając nogami o krawężnik, za którym zaczynały się liście i kawałek dalej rzadki las; siedlisko gryzoni.
Wszyscy usiłowali powstrzymać żarty dotyczące fobii blondyna, co skończyło się na ciszy, przerywanej przez parsknięcia śmiechu.
- No to ten tego... Postawić wam? - Mattie wskazał palcem na budkę z lodami, a reszta jak na zawołanie wybuchnęła śmiechem.
- Jak tam chcesz. - Odparł Krystian nie mogąc złapać powietrza.
- A ty Dezy? - Uśmiechnął się Mattie.
- A co mi tam, raz się żyje. - Powiedział podtrzymując się Krystiana bo w przeciwnym razie wylądowałby na chodniku turlając się po nim i śmiejąc się.
- Czyli mi też postawisz? - Zapytał z nie-emo uśmiechem.
Reakcja była taka że dostali ponownego ataku.
- A ja się liczę czy już nie specjalnie? - Zapytała Oliwia dalej się śmiejąc.
- He he , się zobaczy. - Odparł Mattie z miną przypominającą "c:".
Grupą podeszli pod budkę, chwilę kłócąc się o smaki lodów. Dużego wyboru nie było, każdy zdecydował się na coś innego, a to skończyło się na 'pożyczaniu' smaków od wszystkich za pomocą plastikowych łyżeczek. W efekcie wszyscy mieli wszystkie smaki, które zaczęli próbować parę minut od odejścia od budki. Spacerowali alejkami szukając miejsca, gdzie dałoby się usiąść. Plac zabaw został odrzucony ze względu na mordercze spojrzenia wszystkich rodziców, których pociechy na widok lodów w rękach przyjaciół natychmiast zaczynały płakać.
- No to co? Ławki chyba nie spełniają naszych standardów. - uśmiechnął się lekko Krystian, wskazując palcem na drewniane siedzenie z boku alejki. Nie dość, że pokryte nieprzyzwoitym graffiti, to jeszcze zbyt małe, żeby zmieścili się w piątkę.
Szukając dobrego miejsca w końcu skończyli siedząc na chodniku. Z początku trudno było do tego przekonać Mattiego z powodu małych stworzonek przemierzających chodnik, ale nareszcie się udało.
- Co jak co, ale te lody są świetne! - Zachwycała się Oliwia.
- Ty jesz tutaj pierwszy raz lody? - Zdziwił się Mattie.
- No zbytnio tu nie zwiedzałam, więc trudno się dziwić. - Uśmiechnęła się.
- To nawet nie wiesz ile straciłaś. - Mówił Krystian. - Dezy nigdy nie oprowadzał cię po okolicy?
- Jakby się tak zastanowić to trochę okolice zwiedzaliśmy. - Puścił oczko do Oliwii. Od razu przypomniała sobie wszystkie przygody znane tylko im.
- Ale ten kretyn nigdy nie wziął cię na lody?! - Dalej nie mógł uwierzyć Mattie.
- Czy ja usłyszałem "kretyn"? - Zapytał Dezy. - Stary, ty się po prostu prosisz o gips.
- Jak mogłeś jej nie zabrać na lody?! Przecież to jedna z najlepszych rzeczy tutaj.
- Ostatnio tak wyszło, że nie mieliśmy czasu. - Odparła Oliwia śmiejąc się z kłócącej dwójki.
- Nie mieliście czasu? - Zdziwił się blondyn. - Aż się boje pytać co robiliście, he he. - Zaczął sam śmiać się ze swojego dowcipu do póki nie stracił równowagi przez uderzenie w tył głowy.
- Moje lody! - Spojrzał na Dezego, który miał na twarzy wredny uśmiech. - Taka zniewaga zemsty wymaga! - Krzyknął szczerząc się.
Dla bezpieczeństwa obydwu chłopaków Albert przesiadł się na miejsce obok Oliwii, tak , że zwiększali przestrzeń między Dezym a Mattim. 
- On jest uzależniony. - powiedział Krystian, kończący swoją porcję. - Takie pytanie, śpieszy wam się do domów? -
Pokiwali przecząco głowami, tylko Albert wstrzymał się od odpowiedzi. Dopóki nie dowie się o co kaman woli zatrzymać sobie coś w rodzaju tylnych drzwi, żeby móc wyplątać się od np wspólnego wypad do galerii.
- A co chcesz? -
- Dostałem trochę kasy na urodziny i nie miałem pomysłu na co ją wydać. I tak wczoraj mnie oświeciło, że może by sobie sprawić jakąś bestyjkę. Poszlibyście ze mną do zoologicznego ? Kawałek stąd. -
- A jakieś konkretne zwierze chcesz?- zaciekawił się Mattie.
- Myślałem nad wiewiórką. –
- Wiesz, przypomniało mi się, że.... yyyyy... zostawiłem, żelazko na gazie, tak. No i ten tego... muszę lecieć, żeby to ogarnąć, to cześć. - Odchodził kiedy Dezy złapał go za kaptur i szepnął do ucha.
- Po kupnie zwierzaczka pójdziemy na podwójną porcję lodów.
- A może pieska, kotka, konika, świnkę, krówkę, małpkę, rosomaka, motylka, ślimaka, mrówki w terarium... - Wyliczał gorączkowo Mattie patrząc na Krystiana. - Wiesz, wiewiórka przereklamowana jest. sierść ci zgubi, w domu nabałagani, orzechy powyjada. - Zrobił krótką przerwę. - No i ten tego... będzie ci frendsów odstraszał.
- Chyba tylko jednego. - Wybuchli śmiechem.
- Błagam nie rób mi tego. - Padł na kolana przed chłopakiem.
- Co to? Oświadczyny? - Zapytała dziewczyna. - Myślałam, że bardziej byś się skłaniał w stronę Alberta.
- Błagam! -Kontynuował Mattie nie zwracając uwagi na przechodniów patrzących na niego podejrzanie. - Wy chcecie mnie terroryzować tą 15 centymetrową bestią. Oszczędź mnie, błagam! - Krystian podciągnął do za ramię do góry.
- Człowieku, ogarnij się, ludzie patrzą!
- Podziwiają mnie?
- Tak, dokładnie. - Odpowiedział zrezygnowany Krystian.
- Podziwiają piękno twojej głupoty. - Dodał Dezy.
- Ale przecież ja nie jestem głupi. - Bronił się Mattie z uśmiechem.
- Nie, no coś ty, ty jesteś mózgiem tej ekipy. - Mruknęła Oliwia.
- Serio? - Zapytał z nadzieją.
- Nie.
Chwilę nikt nic nie mówił, wszyscy dusili się ze śmiechu z wyjątkiem Mattiego, który patrzył na Krystiana szczenięcymi oczkami.
- D...Dobra... - wykrztusił wreszcie chłopak, przerywając śmiech i ocierając łezki z oczu. - Wpadniemy tam i rozejrzymy się, może spodoba mi się coś, co nie jest wiewiórką
Mattie chwile patrzył na niego niepewnie, nie wiedząc, co to dla niego oznacza.
- Ty pochodzisz po dziale z rybkami, my ogarniemy gryzonie - 
- Dzięki! - chłopak rzucił mu się na szyję, przewracając, w efekcie obaj wylądowali w dwuznacznej pozycji, na co reszta zareagowała kolejnym wybuchem śmiechu. Tylko Albert wstał i dość brutalnie podniósł Mattiego do góry, dając Krystianowi szansę na uwolnienie. Cała trójka była czerwona.

(Później ładnie zaznaczę czyj fragment czyj ;) Btw ten fick jest cały czas pisany, dlatego się tak losowo kończy xD)[/quote]

BBCode: włączone
tag [img]: włączone
Emoty: wyłączone
HTML: wyłączone

Kliknij w ciemne pole na obrazku, aby wysłać wiadomość.

Powrót

Podgląd wątku (najnowsze pierwsze)

Willczyca68: 03-07-15 19:25:15

xD Zabiłam normalność w Bratniej Duszy i teraz jest jak jest xD
Ja też xD I w dwa dni z zimy zrobiło się lato xD Plus trza Florka sprowadzić, bo za długie ma wakacje xD
Do końca weny ^^ Przynajmniej ja xD
Ja też, ale cii xD

Willczyca68: 03-07-15 14:32:18

No to proszę, życzyłaś sb ciąg dalszy, więc będzie spam xD Trochę krótki, bo ktoś (ja) zajmuje się opóźnianiem pisania ff i w efekcie idzie powoli xD No ale masz xD (pogrubione= BD, moje normalnie. Wrzucam to, żeby było widać jak ona świetnie pisze i jak jej się nie-świetnie odwdzięczam xD)

- Następnym razem ostrzegaj, dobra? - Mówił Krystian wstając i otrzepując się z nieistniejącego kurzu.
- Dobra, dobra. - Mruknął szczerząc się cały czas.
- Pytanko, gdzie ten zoologiczny? - Zapytała Oliwia i widząc otwierającą się buzię Mattiego dodała. - Nie, nigdy nie byłam tu w zoologicznym.
- Kawałek. - Odparł Krystian, który chyba najlepiej z nich wiedział gdzie co jest. - Dojdziemy w jakieś 10 minut.
- To świetnie. - Ucieszyła się. - Bo za jakąś godzinę powinnam być w domu. Z tego co pamiętam, ty też. - Mruknęła do Czułka.
- Przecież u mnie w domu nie ma rod - Urwał czując przygniatający but dziewczyny na swojej nodze. Zerknęła na niego pokazując zegarek. - A, faktycznie. Dzięki.
- Wtedy będzie już ciemno. - Wyjaśniła dziewczyna. - Jak jest ciemno wolę siedzieć w domu, bo coś ostatnio jakieś dziwne rzeczy się dzieją.
- Co masz na myśli? - Powiedział przerażony Mattie.
- Nieżywe dusze mieszkańców tego miasta dryfują wtedy szukając okazji by znaleźć się znowu w jakimś ciele.
- C-co? - Jąkał się blondyn. - Mogą mnie opętać?
- Niestety tak. Najgorsze jest to, że dzisiaj w nocy oprócz dusz poszukujących ciała, będą też chodzić zombiaki poszukujące dusz.
- Zombiaki się do mnie dorwą, już po mnie! - Krzyczał w panice.
- Zombie żywią się mózgiem. - Mruknęła dziewczyna. - Jesteś bezpieczny.
Wszyscy wybuchli śmiechem patrząc na łatwowiernego chłopaka.
- No bardzo śmieszne, zaraz mi przepona walnie. - Mówił z nutką sarkazmu uśmiechając się do wszystkich.
- A tak zupełnie serio? - Zapy