Niezwykły Świat

1. W sumie masz rację. Jak będę miała dostęp do laptopa, to dopiszę rozdziały i jeśli bardzo ci na tym zależy, to też prolog.
2, 3, 4. Tak, tak. Oczywiście to wszystko poprawię.
5. Cóż, Fabian ma pojawiać się znikąd, ponieważ mam do niego wielkie plany, które bardzo chciałabym aby się zrealizowały.
Nie. Vanex tak naprawdę nienawidzi Carrie i tylko udaje że ją tak strasznie kocha itd.
Tak wiem, że na razie jest słabe, tak samo jak każde moje opowiadanie na początku, ale później to się wszystko rozkręci (przynajmniej mam taką nadzieję)
Wniosek: "Muszę napisać cały rozdział od początku xD"

Uwaga! Ten rozdział jest dość przytłaczający, więc jeśli jesteś smutna, odstaw czytanie na później, kiedy będziesz w lepszym nastroju

Rozdział II

Ruszyliśmy w stronę, skąd przyjechało auto. W górę wzniesienia, rozmawiając przy tym wesoło. Pierwszy raz od bardzo dawna czułam się naprawdę szczęśliwa.
W końcu doszliśmy do rozstaju dróg. Zatrzymaliśmy się przy zakrętach. Spojrzeliśmy sobie w oczy.
- Gdzie mieszkasz? – spytałam, delikatnie rumieniąc się. Wskazał na prawo.
- Przy końcu tej drogi. Jest tam biały, duży dom z czerwonym dachem. On właśnie jest mój. A ty? – uśmiechnął się, chyba nie zauważając rumieńców. Pokazałam głową na lewo.
- Tam widać moje mieszkanie. Jest żółte z szarym dachem – Fabian zakrył oczy, aby go nie raziło słońce, które akurat teraz wyszło zza chmur. Powiał ciepły wiatr. Chłopak przytaknął zauważając mój dom. Uśmiechnął się do mnie.
- Wybacz, ale muszę już iść. Będziesz miała czas w sobotę, aby się ze mną spotkać? – wytrzeszczyłam na niego oczy, ale przytaknęłam uśmiechnięta. – To super. Spotkajmy się tutaj o trzynastej. Do zobaczenia zatem – pomachał do mnie i ruszył w swoją stronę. Kawałek drogi odprowadziłam go wzrokiem i sama poszłam do domu. Resztę drogi myślałam o jego intensywnych, błękitnych oczach. Westchnęłam na wspomnienie jego twarzy. Nagle otrząsnęłam się i dałam sobie z liścia. „Carrie, przestań! On jest od ciebie starszy o trzy lata!” Weszłam przez bramkę na niewielki ogródek. Ruszyłam wąską ścieżką do drzwi, które były zamknięte. Zacisnęłam zęby i usiadłam na wycieraczce. Nagle podbiegła do mnie Keiko. Mój owczarek podhalański. Uśmiechnęłam się i pogłaskałam jej śnieżnobiałą sierść. Nagle usłyszałam trzask i drzwi uderzyły o moje plecy. Szybko wstałam. W progu stała moja mama. Zmarszczyła brwi, kiedy mnie zauważyła.
- Dlaczego tutaj siedzisz i torujesz wejście? – wlepiłam wzrok w ziemię.
- Nie wzięłam kluczy – kobieta zaśmiała się gorzko.
- Jak zwykle. Jesteś strasznie nieodpowiedzialna. Powinnaś brać przykład ze swojej starszej siostry – nie wiem czemu, ale dała straszny nacisk na słowo: „starszej”. Zacisnęłam pięści.
- Następnym razem nie będę taka lekkomyślna – powiedziałam wymuszonym, miłym głosem. Ominęłam ją i weszłam do środka. – Keiko była dzisiaj karmiona? – spytałam, odwracając się. Mam znowu zaśmiała się, tym razem naprawdę czymś została rozbawiona.
- Nie. A niby po co? I tak chciałam się jej pozbyć – nagle poczułam zapach alkoholu z jej ust. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam korytarzem do swojego pokoju. Kiedy znalazłam się w nim, zdjęłam plecak, rzuciłam go pod ścianę. Pobiegłam do kuchni. Szybko wzięłam kiełbasę, trochę żółtego sera i dwa skrzydełka, które mama wczoraj upiekła na grillu. Usłyszałam kroki kobiety, które szybko zbliżały się w moją stronę. Otworzyłam okno. Na szczęście był to parter, więc wyskoczyłam przez nie i ruszyłam szybko w stronę budy Keiko. Jak zwykle siedziała tam, tylko że teraz była przypięta łańcuchem. Spojrzała na mnie, smutnymi, przekrwionymi oczami. Podeszłam do niej i uklęknęłam przed nią. Pogłaskałam ją i położyłam moje „zdobycze”. Nagle usłyszałam dźwięk zamykanego okna. Aż serce podskoczyło mi do gardła. Znając mamę, pewnie zaraz wyglądnie przez okno, a z tam tond jest widok na psią budę. Szybko zerwałam się i podbiegłam pod ścianę, przyklejając się do niej. Oddychałam szybko, ale cicho. Nic nie usłyszałam. Chyba mnie nie zauważyła. Odetchnęłam z ulgą. Rozejrzałam się zastanawiając jak wrócić do pokoju w szybki sposób. Spojrzałam w górę. Dokładnie nade mną było okno od salonu. Na szczęście było tak nisko, że jeśli jest otwarte, podciągnę się i wejdę do środka. Odeszłam trochę od ściany. Jaki fart! Okno było otwarte. Złapałam się parapetu i podciągnęłam. Kiedy stanęłam na nim, zatrzeszczało głośno. Szybko znalazłam się w pokoju i zaczęłam obmyślać plan. Usłyszałam kroki mamy. Podbiegłam do sofy i schowałam się w dość dużej szczelinie, między nią, a ścianą. Weszła do pokoju i rozejrzała się. Nie zobaczyła nic podejrzanego, więc wróciła do kuchni. Cicho odetchnęłam z ulgą. Zwinnie wyszłam i podeszłam do drzwi. Wyjrzałam na korytarz. Nikogo nie zobaczyłam, więc ruszyłam do swojego pokoju. A niech to szlag! Akurat była w nim mama. Spojrzała na mnie podejrzliwie.
- Gdzie byłaś? – spytała podchodząc do mnie.
- A co? Do łazienki pójść nie można? – prychnęłam na nią. Matka uniosła rękę i uderzyła mnie z liścia.
- Troszeczkę grzeczniej! – po tych słowach natychmiast wyszła, zatrzaskując za sobą drzwi. Potarłam policzek. Przygryzłam wargę i usiadłam na łóżku. Odciągnęłam rękaw bluzy lewej ręki. Po wewnętrznej stronie, były rzędy szram. Otworzyłam szafkę, gdzie były ciuchy. Spod nich wyciągnęłam żyletkę, trochę czerwoną od zaschniętej krwi. Z powrotem usiadłam i przez chwilę wpatrywałam się w blizny. Po policzku spłynęła mi łza. Zamknęłam narzędzie w dłoni i zaczęłam cicho płakać. Za co to wszystko? Zmarszczyłam brwi i cisnęłam żyletkę w kont. Przy okazji przecięłam sobie dłoń i zaczęła płynąć krew. Zacisnęłam ją w pięść i przyłożyłam sobie do piersi. Położyłam głowę na poduszce. Zamknęłam oczy i zaczęłam się zastanawiać jaki był sens tego wszystkiego? Jaki był sens w cięciu się? Położyłam zranioną dłoń na poduszce i wytarłam w nią krew z ran. Otworzyłam oczy i wstałam. Przez chwilę chodziłam po pokoju zaciskając zęby, aby nie zacząć wrzeszczeć z bólu. Potem usiadłam przy biurku. Wyciągnęłam kartkę, ołówek i zaczęłam rysować fantastycznie wzory. Niektóre elementy podkreślałam własną krwią. Łzy kapały mi na papier, ale szybko je wycierałam.
Kiedy skończyłam, cała kartka była wypełniona czerwonymi i szarymi kształtami. Wcześniej nawet nie zdałam sobie sprawy że ułożyły się w słowa: „Straż Wezwanych”. Spojrzałam na nie jak zahipnotyzowana. Zgniotłam papier w dłoni i rzuciłam do konta. Tam, gdzie była żyletka. Wzięłam jedną książkę z półki, usiadłam na łóżku i zaczęłam czytać. Nawet się nie zorientowałam, kiedy moje powieki zaczęły robić się ciężkie, aż w końcu moje oczy zamknęły się i zasnęłam.

~Wiem, że ten rozdział jest słaby, ale proszę o wyrozumiałość ^^

Rozdział III

Zobaczyłam peron, a na nim pociąg. Długi, czerwony z czarnymi pasami po bokach. W ogóle nie miał drzwi, nie licząc tych przy lokomotywie. Podeszłam bliżej.
Odwróciłam się i niemal odskoczyłam. Był to Fabian. Patrzył na mnie niewzruszony.
- Nadszedł czas – powiedział. – Masz już czternaście lat. Pora abyś się już dowiedziała.
- Ale czego? – zapytałam i cofnęłam się. Złapał mnie za rękę. Delikatnie się zarumieniłam. Wskazał drzwi, które się otworzyły. Poczułam nagły powiew wiatru na twarzy. Spojrzałam na chłopaka.
- Co to jest? – spytałam. Spojrzał na mnie smutnym wzrokiem.
- Nie pamiętasz tego? Kiedyś byłaś dużo bardziej żądna przygód. Zaufaj mi - spojrzał w czarny otwór. Przełknęłam ślinę i postawiłam nogę na pierwszym schodku. Spojrzałam w ciemność.
- Dokąd prowadzi ten pociąg? – spytałam. Fabian westchnęłam i złapał mnie za tułów.
- Do miejsca, gdzie żaden normalny człowiek nie ma dostępu. Tam wszystkie marzenia się spełniają, ale świat jest zagrożony. Musisz nam pomóc, aby nie uległ zagładzie.
- Kto mu zagraża?
- Tego się dowiesz w swoim czasie – podsadził mnie i znalazłam się w środku, a obok mnie chłopak. – Rozsiądź się wygodnie – powiedział wskazując na fotele. Cały pociąg był opustoszały. Posłusznie usiadłam na miejscu, które wskazał mi chłopak. Fabian został w pozycji stojącej.
- Trzymaj się czegoś. Będzie to dość szybka podróż – powiedział łapiąc się siedzenia.
- O co ci… - nagle pociągnęło nas do tyłu i popędziliśmy do przodu. Ledwo utrzymałam świadomość. Z trudem wyjrzałam przez okno. Zobaczyłam tylko kolorowe smugi, jakbyśmy się przenosili w wymiarze.
- Stój! – zawołałam zdławionym głosem.
Nagle otworzyłam oczy i znalazłam się w moim pokoju. Dotknęłam twarzy.
- To był tylko sen – szepnęłam i spojrzałam na poduszkę. Ślady krwi gdzieś zniknęły. Podniosłam dłoń do oczu. Skóra była gładka, jakby nigdy się nic nie stało. Spojrzałam w kąt. Żyletka również się rozpuściła. Została tylko kartka. Leżała na ziemi w ogóle nie zgnieciona. Litery teraz błyszczały na złoty kolor. Wstałam i podniosłam papier.
- Straż Wezwanych – powiedziałam cicho. – Co to znaczy? Kraina, w której spełniają się marzenia? Ktoś jej zagraża? – odetchnęłam z ulgą. – Na szczęście to tylko sen.
Wyjrzałam przez okno. Samochód zniknął, więc mama gdzieś pojechała. Wybiegłam ze swojego pokoju szczęśliwa. Wpadłam do kuchni i spojrzałam na zegar. 18. Spałam ponad dwie godziny. Jakim cudem zdążyło mi się coś przyśnić? Wzruszyłam ramionami i ruszyłam do wiatrołapu. Założyłam kurtkę i wyszłam na dwór. Spojrzałam w stronę budy, ale nie było tam Keiko. Nagle pobladłam i zrobiło  mi się gorąco.
- Keiko! Keiko, gdzie jesteś?! – nagle przed moimi oczami pojawiła się ciemność. Zobaczyłam suczkę, która jedzie z mamą samochodem. Usłyszałam pisk opon, uderzenie, ogień i wszystko wróciło do normy. Wzięłam głęboki wdech, jakbym nie oddychała przez minutę. Co to było? Szybko pobiegłam do domu i znalazłam się w salonie. Sięgnęłam po pilot i włączyłam telewizor. Na ekranie pojawiła się brunetka w eleganckim stroju.
„Najnowsze wiadomości. Na ulicy Dautera był wypadek samochodu osobowego z ciężarówką. W golfie jechała kobieta z psem. Niestety nie żyją. Kierowca tira uszedł praktycznie bez szwanku…” upuściłam pilot. Po policzku spłynęła mi łza. Jak to? Miałam wizję? Zrobiło mi się słabo i upadłam na podłogę. Nastała ciemność.
Obudziłam się w swoim łóżku. Nade mną stała Vanex z łzami w oczach. Kiedy zobaczyła że odzyskałam przytomność uśmiechnęła się.
- Dobrze że nic ci nie jest. Więc już wiesz że mama nie żyje – otarła krople. – Będziemy musiały się wprowadzić do ojca. Na drugi koniec kraju. Oczywiście jeżeli będzie chciał się nami zajmować. Jeśli się tak nie stanie… trafimy do domu dziecka – dotknęłam jej dłoni i uśmiechnęłam się blado.
- Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Jakoś się ułoży – westchnęłam i zamknęłam oczy. Poczułam ciepły oddech na twarzy i czyjeś szepty.
- Carrie? – usłyszałam męski głos. Podniosłam powieki i zobaczyłam błękitne tęczówki.
- Fabian? Co tutaj robisz? – usiadłam opierając się o ścianę.
- Carrie, musimy pogadać o czymś bardzo ważnym – spojrzałam na niego dziwnie.

Rozdział IV

Patrzyłam na niego zaciekawiona.
- Ale najpierw wytłumacz mi, co tutaj robisz – odezwałam się stanowczo. Chłopak spojrzał na Vanex i przytaknął. Dziewczyna uśmiechnęła się słabo i wyszła z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Fabian wyjrzał przez okno.
- Dowiedziałem się że twoja mama zginęła, więc postanowiłem cię odwiedzić – spojrzałam na niego z niedowierzeniem.
- Skąd wiedziałeś że to akurat moja matka? – chłopak wlepił we mnie przenikliwe spojrzenie.
- W tej chwili nie jest to najważniejsze. Jak się czujesz? – przesunęłam się trochę, a Fabian usiadł na krańcu łóżka.
Potarłam głowę i spróbowałam sobie przypomnieć co się stało przed tym, jak zemdlałam.
- Dość dobrze, ale… - przerwałam, kiedy zobaczyłam, że chłopak intensywnie wpatruje się we mnie, ale po chwili odwrócił wzrok.
- Ale, co?
- Ale bardziej mnie niepokoi to, co się stało przed tym, jak straciłam przytomność… - wstałam i podeszłam do okna. Patrzyłam na szkło, jakby na nim były wypisane wszystkie odpowiedzi, jakich oczekiwałam.
- Co się stało?
- Nigdy mi nie uwierzysz, ale powiem ci, pod warunkiem, że nikomu o tym nie wspomnisz. Wtedy uznają że mam zaburzenia psychiczne – Fabian podszedł do mnie i uniósł dwa palce i uśmiechnął się pokrzepiająco.
- Obiecuję.
- Cóż, przed tym wszystkim wyszłam na pole poszukać moją suczkę. Nagle poczułam potworny ból. Wszystko stało się czarne i zobaczyłam to jak moja mama się rozbija – wstrząsnął mną dreszcz na wspomnienie tego.
Chłopak spojrzał mi w oczy, jakby chciał przewiercić mój umysł. Po chwili odwrócił wzrok i oparł się o parapet, pogrążony w zamyśleniu.
- Miałaś wizję, tak? – powiedział to w taki sposób, jakby mi wierzył. Zmarszczyłam brwi i wyjrzałam przez okno.
- W sumie, to nie. Po co mi wizja, która mówi o czymś, co się przed chwilą stało – po policzku spłynęła mi łza.
- Wizje pokazują przyszłość, a czasami przeszłość. Przyszłość ostrzega o zbliżających się wydarzeniach. Przeszłość ukazuje się nam po to, abyśmy mogli coś głębiej zrozumieć, lub się dowiedzieć o czymś ważnym – spojrzałam na niego, a on otarł łzę z mojego policzka, uśmiechając się pocieszająco.
- Czyli wierzysz mi?
- Ależ tak. Ja również mam swoje dziwactwa – zaśmiał się cicho.
- To znaczy?
Odwrócił się od okna i wskazał ręką stolik, gdzie leżała kartka z wymalowanym napisem. Papier powoli się uniósł i poszybował do otwartej dłoni chłopaka. Otworzyłam usta na znak zaskoczenia. Fabian zmrużył oczy, przeczytał napis i zastanowił się przez chwilę.
Uśmiechnęłam się do niego.
- Wow. Jesteś niesamowity. Jak to zrobiłeś?
Chłopak uniósł głowę dumnie, zadowolony z faktu, że spodobała mi się „sztuczka”.
- Widzisz, są takie osoby na świecie, które mają dary. Każdy ma po dwa, ale są szczęściarze, którzy mają trzy. Ja mam dar telekinezy i tworzenia iluzji. Każdy, kto ma moce, nazywa się Wezwanym. Jak ja, ty i wiele innych osób.
Patrzyłam na niego z niedowierzeniem. Jakim cudem? W końcu zobaczyłam to, że przyciągnął kartę i tak dalej, ale czy to naprawdę jest możliwe? Może to jakiś głupi żart. Fabian zauważył, że jestem trochę skołowana i usiadł na łóżku. Położył rękę na miejscu obok siebie, dając mi znak abym usiadła. Wykonałam jego polecenie.
- Widzę, że jest to dla ciebie szokiem. Resztę ci wytłumaczę w sobotę, ale na razie, przemyśl to, co ci powiedziałem – jaką resztę? Czyli jest coś jeszcze? No super. – W takim razie do zobaczenia.
Wstał skłonił głowę z uśmiechem i wyszedł. Usłyszałam jeszcze szepty za drzwiami, które po chwili ucichły. Położyłam się i wlepiłam wzrok w sufit. Vanex weszła do środka.
- Ładny ten twój kolega – zaśmiała się i usadowiła się obok mnie. – Wiesz, zauważyłam że dawno ze sobą nie rozmawiałyśmy, jak siostra z siostrą.
Uśmiechnęłam się lekko.
- Co ty nie powiesz?
Przez resztę dnia chodziłyśmy po lesie i rozmawiałyśmy, jak nigdy wcześniej. Czułam się tak, jakbym naprawdę miała siostrę, a nie wroga, który jest przebrany za kogoś mi bliskiego.
O dziwo, w szkole jak zaczepiły mnie panienki „ą, ę”, Vanex naprawdę stanęła w mojej obronie. Wyśmiały ją przez to, ale była szczęśliwa, że mi nie stała się krzywda.
Dość szybko minęła reszta tygodnia, aż nastała wyczekująca sobota. Stawiłam się o wyznaczonej godzinie na rozstaju dróg. Fabian już czekał uśmiechnięty.