Niezwykły Świat

XD Wika byla u mnie i czytalysmy 'M jak milosc' w nonensopedii czy jak to sie tam zwie xD Wiec z tym tekstem wpasowalas sie idealnie xD Dezy Mostowiak wpadl w smiercionosne kartony :v To bedzie w uwadze :v
Przepraszam, nie bij ;-; Na szybko to pisalam i mi umknelo xD *usprawiedliwiona :v* Ty zes bledow ortograficznych Wiki nie widziala! :v I w sumie dobrze, bo wyrazy typu 'skond' przyprawilyby cie o zawal serca xD
Najsmieszniejsze jest to, ze dopiero co wytknelam blad Wilczkowi xD
Mam teraz przez ciebie w glowie glos Alfiego z mega polskim akcentem, ktory probuje mowic po amerykansku ;-;
Obie czekamy :3

Przysypany wiadomościami, ale na pewno nie martwy! :P Na razie :v XD

~*~

Powoli, ale skutecznie przesuwał się w stronę błyszczącego przedmiotu. Kiedy był już bliżej szybko zauważył, że małym przedmiotem ciściętym w kąt pomieszczenia był scyzoryk. Jeśli się pośpieszy zdąży przeciąć węzeł zanim ktoś tu przyjdzie.
Wziął scyzoryk w ręce.
- Złamany? - Mruknał do siebie. - Teraz już wiadomo co w kącie robił.
Chłopak miał do dyspozycji, malutki kawałek scyzoryka. Na szczęście nie był na tyle uszkodzony, żeby nie dało się z niego korzystać. Z niemałym trudem zaczął przecinać sznur. Powoli zaczął się cieszyć, że unieruchomili mu tylko ręce. Jeden kawałek sznura za nic nie chciał się przeciąć. Dezy spróbował mocniej przycisnąć, przez co snyzoryk wypadł mu z rąk. Podnosząc go zauważył, że na odwrocie jest narysowana flaga USA.
- Chwila... jak miał ich ten pseudo-szef... Ameryka?
Nagle usłyszał głos rozmawiających ze sobą osób. Dźwięk stawał się coraz wyraźniejszy. Chłopak zaczął szybko przecinać sznur. Udawanie nieprzytomnego nie sprawdziłoby się tym razem.

Drzwi otworzyły się z hukiem, gdy lina wreszcie dała za wygraną i przecięta opadła na ziemię. Dwie postacie na początku nie zauważyły Dezego, a on wciąż siedział na ziemi jak sparaliżowany, Dopiero gdy jeden z nich zauważył i ruszył w jego kierunku chłopak szybko wstał, myśląc szybko nad tym, co zrobić.
- Jak ty...?
Osiłek nie dostał odpowiedzi na pytanie, Dezy w momencie podjął decyzję i najszybciej jak mógł ruszył w kierunku wyjścia, ominął chłopaka, drugiego zepchnął z drogi i wybiegł na wąski korytarz, szukając wzrokiem drzwi, którymi trafił do  środka.

Rozgladal sie nerwowo, ale nigdzie nie mógł dostrzec wyjscia. Na dluzsze czekanie nie bylo czasu. Zaczal biec czymś w rodzaju korytarza kiedy tylko zobaczył jakies drzwi.
- Szybciej, musimy go złapać! - Słyszał tylko za plecami, przez co tylko przyspieszył.
Mial juz zaraz otworzyć drzwi, kiedy stalo sie cos, czego nie przewidzial. Szarpnal za klamke i nie pomyslal, ze za drzwiami moze ktoś byc.
- Juz jeste...- Wpadl na jakiegos chłopaka, ktory mial w rekach pudla i  razem z nim spadl ze schodów.
Zawartością pudelka byly roznokolorowe farby w sprayu, ktore spadły Dezemu na glowe. Zrobiło mu sie czarno przed oczami.
- Ey, zobacz, juz sie obudził! Wolaj Amerykę. - Uslyszal tylko nie do końca odzyskujac ostrość obrazu.

Potem pokój wypełniły kroki i skrzypienie drzwi. Albo ktoś przyszedł, albo wyszedł. Dezy szarpnął się, ale znowu był związany. Prychnął cicho, mrugając, żeby przynajmniej odzyskać ostrość wzroku. W tym momencie do pokoju wszedł wysoki blondyn, już wcześniej przez niego spotkany.
Na chwilę wszystko ucichło czas zwolnił, jakby dając Ameryce czas na namysł. Potem ruchem ręki odprawił z pokoju wszystkich zbędnych świadków i podszedł do Dezego z iskierkami w oczach.

Chwile odczekal zanim upewnil sie, ze za drzwiami nikogo nie ma. Ktos moglby cos podsluchac.
Kucnal, zeby w tym momencie nie gorowac nad Dezym. Ich twarze znalazly sie na tej samej wysokosci. Blondyn spojrzal na chlopaka i usmiechnal sie serdecznie, jak do przyjaciela.
- Widze, ze znowu sie spotykamy. - Mruknal. Z twarzy dalej nie schodzil usmiech.
Dezy patrzyl na niego, jeszcze lekko oszołomiony. Dalej nie wiedzial co się właściwie dzieje.
- Sorry za takie powitanie. Oni nigdy nie sa zbyt delikatni. - Zrobil przepraszajaca mine. Dezy tylko patrzyl co Ameryka zamierza zrobic.
Wstal i uniósł palec na wysokosc ust, dajac do zrozumienia, ze ma byc teraz cicho. Wyjal z kieszeni maly scyzoryk z malym, lekko stepionym ostrzem. Kucnal ponownie i zaczal rozcinac to czym Dezy byl zwiazany.
- Teraz chyba będzie sie wygodniej gadalo.

  Dezy dał sie uwolnić, od razu wstając z krzesła i odsuwając się kawałek, na wszelki wypadek. Miliony pytań o to co właściwie się wydarzyło krążyło po jego głowie, ale żadne nie zostało powiedziane na głos. Może miał nadzieję, że Ameryka sam się wytłumaczy.
Blondyn za to spokojnie odłożył krzesło pod ścianę, nogą 'zamiatając' resztki więzów w kąt. Scyzoryk wciąż pozostawał w jego dłoni.
- Czemu... - zaczął Dezy, ale tamten syknął, każąc mu mówić ciszej. - Czemu tu jestem?
- Tak w sumie to ja powinienem się ciebie pytać.

- Jak to mnie? - Dezy mówił półgłosem. - Przyszedłem tu po śladzie z puszek. A wszedłem, bo zobaczyłem strzałkę.
- Jaką strzałkę? - Teraz z kolei Ameryka był zdziwiony.
- Tą czerwoną taką, co przy wejściu jest.
- Interesting... - Mruknął blondyn.
- O co chodzi?
- Nawet nie wiedziałem, że mamy przy wejściu strzałkę. - Uśmiechnął się kłopotliwie.

Dezy milczał przez chwilę.
- W takim razie co tam robi strzałka?
- I czemu właściwie poszedłeś tam, gdzie wskazywała? - Ameryka zerka w bok - Bo w sumie w mieście jest dużo street artów... - uśmiechnął się pod nosem -... I graffiti, więc...
Dezy wzruszył ramionami.
- Byłem ciekawy.
Ameryka zaśmiał się lekko.
- To kiepskie miejsce na ciekawość.

- Właśnie zdałem sobie z tego sprawę. - Mruknął, a Ameryka się uśmiechnął.
- Nevermind. Teraz trzeba pomyśleć jak cię stąd szybko i sprawnie zabrać, zanim ktoś przyczepi się, że tyle z tobą gadam.
- Co zamierzasz?
Ameryka przyglądał się resztkom liny, którą jeszcze kilka minut temu związany był Dezy. Później spojrzał na chłopaka, a potem znowu na resztki.
- Chyba mam plan. - Mruknął unosząc palec do góry.
- Jaki? - Zapytał chłopak. Czul, że pomysł blondyna nie będzie należał do tych przyjemnych.
- Resztką tych lin zwiążę ci delikatnie ręce, żeby wyglądało to naturalnie. Później wyjdziemy normalnie stąd schodami, wtedy cię wyprowadzę poza zasięg gości z mojej ekipy i rozwiążę ręce. Easy? Easy.
- A jak ktoś się spyta gdzie idziemy?
- Wtedy powiem, że mnie zdenerwowałeś i idę zrobić z tobą porządek.
- I to ma się udać? - Spytał chłopak z zwątpieniem w głosie.
- Dude, to musi się udać.

Dezy obserwował go nieufnym wzrokiem, podczas gdy blondyn związał mu ręce.
-  Miało być lekko... - mruknął, odwracając się, gdy nagle uderzenie w twarz cofnęło go do tyłu.
- Hej! - krzyknął zaskoczony, Ameryka złapał go za ramiona, żeby nie stracił równowagi i nie narobił jeszcze więcej hałasu.
- Szsz!
Dezy spojrzał na niego z wyrzutem, czując struzke krwi płynącą z nosa.
- Sorry, nikt nie uwierzyłby w to wszystko, gdybyś wyszedł stąd tak piękny, jak przyszedłeś - zaśmiał się lekko, po czym otworzył drzwi i popchnął nieco Dezego w ich stronę.
- Here we go...
~*~

... ... ...
Fuck. Powinnam ten wątek częściej uaktualniać, bo mnie teraz czeka tyle kopania, że ja nie mogę... XD

~*~
Lekko zmieszany zacisnal zeby i zawrócił do wciaz smiejacego sie Ameryki.
- Na pewno nie chcesz -
- Wiem gdzie ide! Nie potrzebuje pomocy, okey? Ja po prostu... Chciałem coś sprawdzić... Tak, dokładnie to chciałem zrobić.
- Co chciales sprawdzic w slepej uliczce? - Mruknal zdziwiony chłopak
- Chetnie bym ci powiedzial, ale mi sie spieszy moze innym razem. - Mowiac to zaczal isc w jakims kierunku majac nadzieję, ze napotka cos znajomego co naprowadzilo by go na droge powrotną.
- Nie chce nic mówić, ale zdaje mi sie, ze przyszedles tu z drugiej strony. - Zasmial sie.
Zrezygnowany chlopak podszedł do blondyna. Wiedzial, ze bez jego pomocy za nic nie znajdzie drogi do domu. Po mimo tego, ze nie ufal chłopakowi, w koncu postanowił poprosić o pomoc.
- Załóżmy, że przez zupelny przypadek, jakimś cudem faktycznie nie wiedziałbym w która strone isc i poprosiłbym cię o wskazanie drogi powrotnej... to w która stronę by to było? - Mruknal. - Oczywiscie pytam czysto teoretycznie.
Ameryka tylko się uśmiechnął.

Minęło dziesięć minut, kiedy Dezy rozpoznał ulicę, na której się znajdowali. Wcześniej Ameryka prowadził go ścieżkami pomiędzy budynkami twierdząc, że to skrót, ale chłopak zaczynał powoli twierdzić, że chciał tylko odwlec moment, kiedy nie będzie już potrzebny.
Szybko się pożegnał, sztywno podziękował, po czym bez oglądania się przyśpieszył kroku i parę minut później był już na miejscu.
Floriana nie było, ale na ziemi leżała pognieciona kartka z napisem "Nadgodziny" i uśmiechniętą buźką. Musiał podrzucić ją podczas przerwy na lunch, obok było nieco okruszków.
Dezy westchnął i usiadł, opierając się plecami o ścianę budynku. Po jego głowie krążyło zbyt wiele myśli, żeby tak po prostu położyć się i zasnąć. Kim jest Ameryka, dlaczego mu pomógł i skąd wzięły się strzałki?
Pytania pojawiały się, ale wciąż brakowało odpowiedzi. Pewne było tylko to, że to nie było jego ostatnie spotkanie z blondynem.

Nastepnego dnia, kiedy Dezy się obudził, od razu zauważył brata. Chociaż bardziej trafnym okresleniem byłoby uslyszal. Chłopak lezal kolo niego i spal jak zabity trochę przy tym chrapiac.
- Biedaczek. - Mruknal do siebie.
Pomyslal, ze powinien znalezc cos na śniadanie. Przeszukal wszystkie kieszenie zeby znalezc chociaz trochę drobnych. Nic tam nie było. Stracil nadzieje, ale tylko na chwilę. Zapomniał o kieszonkach w bluzie. Oprocz kilku drobniakow znalezionych "na szczęście" byl tam hamburger, ktory dal mu Ameryka. Na oko wygladal na jadalnego. Smakowal też nie najgorzej. Większą część śniadania zostawił bratu razem z drobniakami, a sam postanowił przejść się i zorientować ktora jest godzina, zeby w razie potrzeby wrocic i obudzić Florka. Pamiętał, ze gdzies niedaleko widzial duzy szyld, który razem z nazwa sklepu wyswietlal tez godzinę. Szybkim krokiem szedl w jego stronę.

Doszedł do głównej ulicy i skręcił w bok. Nie było dużego ruchu, ani na chodniku ani na jezdni, więc albo jest bardzo wcześnie, albo już po porannym szczycie. Gdyby niebo nie było zakryte chmurami mógłby pewnie stwierdzić na podstawie położenia słońca, ale tak to nici z tego.
Po pięciu minutach spacerkiem znalazł się wreszcie przy skrzyżowani, po drugiej stronie duży szyld supermarketu wyświetlał właśnie godzinę. Właśnie minęła dziewiąta.


Chłopak już miał zamiar wracać, kiedy coś przykuło jego uwagę. Tuż obok sklepu z szyldem wyświetlającym godzinę była cukiernia. Dezy podszedł i przyjrzał się leżącym za szybką najróżniejszym smakołykom. Wielka wystawa zaczynała się od kilkupiętrowych tortów weselnych, przechodziła w fantazyjnie udekorowane ciasta i kończyła na stosie babeczek w kolorowym lukrze. Oniemiały z wrażenia taką ilością smakołyków stał i patrzył się w to miejsce dobrą minutę. Po chwili oprzytomniał i zaciągnął się tylko słodkim, kuszącym zapachem waniliowego ciasta, które właśnie zdążyło się upiec. Zawrócił z powrotem do brata, żeby go obudzić. Musi się pośpieszyć, jeśli Florek nie chce być wylany po pierwszym dniu pracy.
Wracając cały czas towarzyszyło mu dziwne uczucie. Nie, nie chodzi o głód, który został wzmożony przy cukierni. Cały czas zdawało mu się, że przed oczami przelatuje mu flaga Ameryki.

Przyśpieszył kroku, odwracając się co jakiś czas, kiedy nagle uderzył w coś i omal nie przewrócił się do tyłu.
Usłyszał śmiech nakładający się na brzdęk pustego wewnątrz metalu.
- Z dwojga złego już lepiej byłoby zderzyć się ze mną, niż z latarnią - Ameryka stałał tuż przed nim, z założonymi rękami i szerokim uśmiechem na twarzy. Był ubrany prawie tak jak wczoraj, chusta z flagą zawiązana na szyi i gotowa do założenia w razie konieczności, czarny podkoszulek, ciemna kurtka i spodnie oraz oczywiście wysokie buty.
Dezy posłał mu mordercze spojrzenie, po czym masujac czoło ominął chłopaka i ruszył dalej przed siebie. Dwie minuty drogi i jest u siebie, o ile można tak nazwać miejsce gdzie spał...
- Czo ty taki grumpy jesteś? - oczywiście blondyn ruszył za nim, niezrażony brakiem odpowiedzi. - Jak coś to leciałem właśnie na jakiegoś fastfooda, chcesz podskoczyć ze mną? Dwie ulice stąd jest jakaś nowa budka, Kana...
- Bądź cicho, nie będę ci pomagał w kradnięciu żarcia - przerwał mu chłopak, machając ręką, żeby Ameryka zostawił go w spokoju.

- Pfff, to nie jest kradzież – Mruknął Ameryka dalej dotrzymując kroku chłopakowi.
- To jak to nazwiesz? – Dezy westchnął. Nie wiedział jak długo zniesie obecność blondyna.
- Pożyczka bezzwrotna. – Powiedział z uśmiechem.
- W takim razie nie będę z tobą nic bezzwrotnie pożyczał.
- Ey, come on! Nie daj się prosić! –
- Nie dam.
- No weź, tyle funu cię ominie…
- Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego rozumiesz? Po prostu się ode mnie odczep. Irytujesz mnie.
- Fine. Załapałem. – Odparł smutno, ale dalej lekko się uśmiechając. – Nie unoś się tak, złość piękności szkodzi. A patrząc na ciebie chyba często ci się zdarza.
Chłopak nie miał siły na to odpowiadać. Machnął tylko ręką co wyglądało, jakby odpędzał od siebie nieistniejące muchy, a nie się żegnał i skręcił w swoją uliczkę. Trafił idealnie w porę żeby obudzić brata. Chyba, że Florian zdążył obudzić się sam.
- Have nice day! – Krzyknął za nim Ameryka machając i po chwili znikając w ruchliwej ulicy

Dezy zignorował go i sekundę później znalazł się przy wciaż śpiącym bracie. Schylił się i potrząsnął chłopaka za ramię. Florian otworzył oczy, usiadł leniwie się przeciagając, po czym nagle zorientował się co się wokół niego dzieje.
- Która godzina?! - zerwał się natychmiast.
- Jak trochę pobiegniesz to powinieneś być na czas. Poniekąd - Dezy uśmiechnął się lekko, jakby dodając otuchy bratu.
- Pobiegniemy - bez żadnych tłumaczeń Florian złapał go za nadgarstek i pociągnął za sobą. Dopiero po chwili pół biegu, gdy stanęli czekając na zielone światło, Dezy oswobodził rękę i zapytał o co chodzi. - W skrócie, to mogę cię przyprowadzić do pracy, jeżeli bedziesz pomagał. Zarobisz odrobinę, a ja nie będę się bał, że pod moją nieobecność stanie ci się krzywda.
- Umiem o siebie zadbać - mrukną chłopak z odrobiną urazy w głosie.
- Wiem, ale jestem twoim bratem, a to nie są bezpieczne okolice - zielone światło.
Ruszyli przed siebie, przepychając się między ludźmi, mrucząc 'przepraszam' pod nosem co parę sekund.
- Śniadanie gratis - dorzucił Florian w biegu, w pewnym momencie skręcając i ich oczom ukazał się budynek, w którym pracował Florian


Czułek przez chwilę stał i przyglądał się budynkowi. Była to dość spora restauracja. Duże okna, drzwi i cała masa klientów wchodzących do środka.
- Na co czekasz? – mruknął Florian poganiając chłopaka. – Zaraz się spóźnimy!
- Serio nie jestem pewny czy powinienem z tobą iść do pracy. – Mruknął. - Wiesz, mogę coś zepsuć. Albo uszkodzić. Ewentualnie puścić tą restaurację z dymem przez jeden, głupi błąd.
- Nie marudź. – Florian przewrócił oczami. – Nawet ty nie jesteś w stanie puścić tego z dymem. – Uśmiechnął się klepiąc brata po ramieniu. – To co, idziemy?
Dezy tylko westchnął i podążał za bratem. Pracownicy mieli inne wejście prowadzące przez korytarz, który zawierał również fragment przedpokoju z wieszakami na kurtki, od razu na kuchnię. Starszy chłopak otworzył drzwi i gestem zaprosił brata do środka

Weszli do środka, niemal natychmiast zaczepieni przez wysoką dziewczynę z patelnią w ręce.
- Zostajesz dzisiaj w kuchni, na zmywaku. Ty... - spojrzała na Dezego. - poradzisz sobie na sali?
Chłopak pokiwał potwierdzająco głową, chociaż w środku nie był wcale taki pewien.
- Świetnie, przebierz się - wskazała na szafę z zestawami ubrań. Całe szczęście, że restauracja miała własne 'mundurki', nastoletni kelner w nie najczystszej bluzie i powycieranych jeansach raczej nie wygladałby najlepiej.
Florian poklepał go po ramieniu po czym poszedł do kuchni. Chłopak wziął ubrania i szybko przebrał się w łazience dla personelu.


Zanim wyszedł upewnił się, czy wszystko leży tak, jak powinno. Kiedy skończył, wyszedł z łazienki i zaczął szukać niezbędnych karteczek i długopisu. Miał dobrą pamięć, ale wolał być pewny przyjmowanych zamówień. Wraz ze znalezieniem potrzebnych przedmiotów wziął głęboki oddech i skierował się na sale.
Z początku szło mu dość ciężko, ale wraz z ilością osób do których podchodził czuł się coraz pewniejszy w tym co robi. Zdarzyło mu się nawet zażartować.
- Dwa razy sałatka szpinakowa z pomidorami, serem i czosnkowym winegretem, raz grillowany kozi ser i raz krem selerowy. To tego tarta cytrynowa i fanta. – Powiedział jednym tchem wchodząc na kuchnie i przypinając karteczki z daniami.
- To tyle? - Mruknęła starsza kobieta z siwymi włosami. Właśnie kończyła dekorować poprzednie dania.
- Na razie. Zaraz będzie więcej. – Dezy uśmiechnął się.
- Jak na razie całkiem nieźle się spisujesz. - Przyznała. – Zobaczymy jak sobie poradzisz z noszeniem dań. Albo z patrzeniem na niektóre z nich.
- Co ma pani na myśli?
- No wiesz, żabie udka, ślimaki z masłem czosnkowym. - Głos kobiety wydawał się obojętny. - Kochana francuska kuchnia.

- Spod pani ręki nawet takie dziwactwa wyglądają cudownie - uśmiechnął się szeroko Dezy, biorąc na tace zamówienia na jeden ze stolików. Kobieta zaśmiała się nieco, zerwała karteczkę z kolejnym zamówieniem i podyktowała stojącej obok kuchareczce.
- Mam nadzieję, że smakują równie dobrze jak wyglądają.
- Bez wątpienia - rzucił chłopak wychodząc z kuchni pewnym krokiem. Pierwsze zamówienie było dość podstawowe, tylko zupa (która w tym miejscu i tak tania nie była) oraz pieczywo i odrobina masła w ramach przekąski (?). Gdy Dezy zabierał zamówienie przy stoliku była tylko jedna osoba, teraz ktoś się dosiadł. Najwyraźniej przyszedł niedawno, dopiero zdejmował płaszcz i machając rękami prawie zahaczył o tacę w rękach chłopaka. Gdyby nie szybki refleks Dezego jedzenie wylądowałoby na stoliku obok lub gorzej, na siedzących dookoła niego ludziach.
- Nie dość, że obiad u ciebie kosztuje fortunę, to jeszcze omal nie posłałeś mojego zamówienia na podłogę - Blondyn z rozczochraną fryzurą rzucił nowo przybyłemu mordercze spojrzenie. Było w nim coś co natychmiast skojarzyło się Dezemu z Anglią, Może to brytyjski akcent, może typowe nastawienie do ludzi, może grubaśne brwi. Zdecydowanie brwi.
- Zapłacę za ciebie, nic się nie martw mon ami - blondyn naprzeciwko uśmiechnął się czarująco, poczekał aż Dezy ułoży przed brytyjczykiem jego zamówienie, po czym kazał przynieść sobie czerwone wino o dziwnej nazwie, której chłopak nie zapamiętał. - Zresztą powiedz dziewczynom że dla Francisa, będą wiedziały o co chodzi - puścił do niego oczko.
Dezy zmieszał się nieco, przytaknął ruchem głowy i oddalił się w kierunku kuchni odprowadzany dźwiękiem facepalma od strony brytyjczyka.


Chłopak wrócił na kuchnię próbując zrozumieć co się właśnie wydarzyło. W roztargnieniu prawie wpadł na młodą kelnerkę z innymi zamówieniami .
- Przepraszam! – Rzucił szybko ją wymijając. Ona tylko mruknęła coś pod nosem i wyprostowana z wysoko podniesioną głową poszła dalej.
Dezy natomiast podszedł do kucharki z zamiarem spytania o wino, ale zauważył, że jest zajęta. Stwierdził, że nie będzie jej przeszkadzał w misternej robocie przy dekorowaniu tarty i poradzi sobie z tym sam.
W chwilę znalazł się przy półkach z winami ułożonymi rocznikami. Był tylko jeden problem, nie zapamiętał o jakie wino chodziło. Wiedział tylko, że ma bardzo specyficzną i trudną do wymówienia, francuską nazwę. Rozglądał się chwilę po półkach, ale żadna nazwa nie wydawała mu się choć trochę przypominać tej usłyszanej. Zrezygnowany postanowił wziąć jedyne stojące obok półek z rocznikiem 1980 wino, pamiętając oczywiście, że im starsze tym lepsze. Stwierdził, że to będzie idealne, pomimo tego, że na butelce niebyło żadnej karteczki z datą.
Znowu przeszedł przez kuchnię i już miał wychodzić na salę, kiedy zatrzymała go inna kucharka. 
- Co ty robisz z tym winem? – Zapytała ze śmiechem. – Chyba nie jesteś pełnoletni, prawda?
- Spokojnie, to nie dla mnie. – Odwzajemnił uśmiech. – Do dla, uh, F…
- Francisa? – Kucharka uniosła jedną brew.. 
- Dokładnie! Poprosił, żebym to przyniósł. – Podniósł butelkę do góry. Kucharka uważnie przyjrzała się butelce.
- Jesteś pewien, ze prosił o to? – Kobieta była wyraźnie zdziwiona.
- Tak. Oczywiście. – Odpowiedział nerwowo obracając butelkę na wszystkie strony. – Czemu pani pyta?
- Bo to nie wino, skarbie. Tam jest spirytus

[tajmskip]
Zaczynało się ściemniać i większosć klientów zaczynała już opuszczać restaurację. Zajęte pozostały tylko dwa stoliki w tym ten zajety przez blondynów. Dezy zajęty był jego obsługą, pomimo że po wzroku długowłosego domyślił się, że wolałby młodą kelnerkę. Brytyjczyk nie zdawał się widzieć różnicy lub był wdzięczy że nie musi ogladać Francisa podrywającego jakąś dziewczynę.
Podczas wizyt w kuchni udało mu się dowiedzieć, że francuz jest właścicielem restauracji. Nawet jeżeli ktoś wiedział kim jest siedzący obok niego blondyn, to nie zależało mu na podzieleniu się tą informacją.
- Rachunek! - długowłosy niedbale machnął ręką, a Dezy pojawił się obok niego z papierkiem w gustownym... czymś. Cokolwiek to było z pewnością nie należało do tanich, zresztą jak większosć rzeczy w tej restauracji.
"Jakim cudem Florek znalazł tu pracę?" przemknęło mu przez myśl

Chłopak położył elegancką rzecz na stole. Blondyn już wyjmował pieniądze z portfela, kiedy Francis machnął na niego ręką.
- Non, mon ami. Ja stawiam. – Uśmiechnął się czarująco na co blondyn tylko prychnął.
Długowłosy otworzył gustowne coś z papierkiem, położył dwa banknoty i oddał Dezemu. Duża ilość talerzy w połączeniu z wyrafinowanym opakowaniem na banknoty(? XD) sprawiły, że ciężko mu było utrzymać równowagę. Parę razy był tak bliski upadku, że w myślach odliczał straty i oceniał swoją prędkość razem z dystansem, w razie szybkiej ewakuacji z miejsca zbrodni.
Kiedy wreszcie po długiej i męczącej drodze udało mu się dotrzeć do zmywaka położył wszystko przed szeroko otwartymi oczami brata.
- Od ilu osób ty odbierałeś te talerze? – Spytał Florian.
- Od dwóch. – Mruknął Dezy ocierając pot czoła na co drugi chłopak tylko się uśmiechnął. – Ty się tak nie ciesz, to ty będziesz to szorował.
- Wiem. – Od razu spochmurniał. Wziął pierwszy lepszy talerz, nalał płyn na gąbkę i zaczął go myć.
- Trochę nudno tu u ciebie. – Z braku zainteresowania czymkolwiek przyglądał się błyszczącym naczyniom ułożonym w małe sterty po 10-15 na jednej.
- No trochę. – Przyznał. - A u ciebie? Coś się działo na kuchni? Jakieś przygody?
Chłopak chwilę się zastanowił. Prawie wylał zupę na brytyjskiego dżentelmena z grubaśnymi (kocham to słowo :v) brwiami. Potem idąc po zamówienie potrącił kelnerkę w drzwiach prowadzących na kuchnię. Na samo wspomnienie o pomyleniu wina ze spirytusem odruchowo się uśmiecha, ale bardziej z zażenowania. Po chwili namysłu chłopak z pełną dumą odpowiedział.
- Nie.

- Świetnie. Przynajmniej ty nie zaliczyłeś żadnej wtopy - mruknął Florian pod nosem.
- Wtopy? Co masz na myśli? Talerz utopiłeś? - Dezy nie był pewny co ma ze sobą zrobić po teoretycznie zakończonej pracy, dlatego postanowił stać obok brata i udawać zajętego.
Tamten uśmiechnął się, kolejny talerz trafił na stertę. Pomimo że restauracja była z pewnością wytworna i często odwiedzana kuchnia nie była wyposażona w specjalnie nowoczesny sprzęt. Brakowało zmywarek, elektronicznej płyty i innych podobnych bajerów. Była mikrofalówka, ale mała i stojąca w kącie, z pewnością nie używana do podgrzewania posiłków dla klientów, co dobrze świadczyło o kuchni. Z tego co zdążył zauważyć Dezy była raczej dla personelu.

~*~