Niezwykły Świat

Rozdział II

Szłam korytarzem całkiem zagubiona. Zapomniałam się zapytać pan Robertsa, gdzie można zdobyć jedzenie. Rozglądałam się zaciekawiona. Wokół mnie snuli się i śmiali inni uczniowe. Mieli na sobie różnokolorowe mundurki. Ich wyglądy również się różniły. Niektórzy mieli  jasne włosy i delikatną skórą. Ich spotykałam najczęściej. Patrzyli na mnie wesoło i z zaciekawieniem. Mijałam również uczniów, którzy mieli rude lub lekko czerwone włosy i ostre rysy twarzy. Oni patrzyli na mnie krzywo, ale przyjaźnie. Kaptur bardziej naciągnęłam na głowę. Zuważyłam plan szkoły, wiszącą na ścianie. Podeszłam do niego i przyglądnęłam mu się. Cały budynek był podzielony na sześć części. Pięć mniejszych "pomieszczeń", najwidoczniej były mieszkalne. A w szóstym - największym, były saly lekcyjne i... o! Stołówka. Znalazłam punkt na mapie, w którym się znajdowałam i ruszyłam w stronę jadalni. Po drodze minęłam grupkę uczniów, którzy mieli prawie białe włosy i wesołe, rozpromienione twarze. Jedna dziewczyna spojrzała na mnie i uśmiechnęła się, odsłaniając zęby. Szepnęła coś do kumpli i podeszła do mnie.
- Hej. Jestem Ajer. Jesteś nowa, prawda? Nigdy wcześniej ciebie tu nie widziałam, a ja znam wszystkich w tej szkole, więc raczej tak. Masz fajny płaszcz. Dlaczego przykrywa ci twarz? Nie chcesz wszystkim siebie pokazać i się zapoznać? Jestem tutaj pierwszym rocznikiem, a ty? Jak masz na imię? - jej zdania nie sklejały się w kupę. Niepewnie spojrzałam na nią z błyskiem w oczach.
- Mam na imię Grisial. Tak, jestem nowa. Dzisiaj właśnie tu... przybyłam.
Patrzyła na mnie szeroko uśmiechnięta. Zaczynała mnie trochę przerażać, męczyć i irytować.
- No to super! Gdzie idziesz?
- Na stołówkę - odparłam przewracając oczami.  Ajer zaśmiała się. Złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą.
- No to chodź. Pójdę z tobą. Jest wątpliwe, abyś dostała jedzenie o tej porze, ale jest szansa.
- Czemu mieliby mi nie dać?
- Bo jest za wcześnie. Jest dopiero siódma rano, a my jemy śniadanie o dziewiątej, obiad o 14, a kolację o 19.
Przytaknęłam i zrównałam się z nią. Puściła moją dłoń i patrzyła przed siebie wesoło. W końcu doszłyśmy do stołówki. Było to dość duże pomieszczenie pełne stolików i z miejscem, w którym wydaje się jedzenie. Podeszłyśmy do pani za ladą.
- Mogłabym prosić o wcześniejsze śniadanie, dla tej oto uczennicy - spytała Ajer i oparła się o ścianę.
- A to z jakiej okazji? - odezwała się kucharka i spojrzała na mnie, oczekując odpowiedzi.
- Jestem tutaj nowa i dopiero co przyszłam. Jestem zmęczona, głodna i...
- Czy to jest w moim interesie?
- Dyrektor każe - powiedziałam prosto z mostu. Kobieta przyjrzała mi się i wytrzeszczyła oczy.
- Tak, tak. Oczywiście - wzięła talerz, nałożyła mi parę rzeczy i podała mi naczynie. - Proszę i smacznego.
Uśmiechnęła się głupio. Przewróciłam oczami i usiadłam przy stoliku w kącie. Ajer usadowiła się naprzeciwko mnie i patrzyła na mnie jak jem. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Nie licząc nas, była tu jeszcze grupka uczniów siedzących nieopodal. Mieli oni krótkie, różnych odcieni brązu włosy i ciemną karnacje.
- Jeśli chcesz, to po tym jak zjesz, oprowadzę cię po szkolę i wszystko opowiem. Co ty na to? - odezwała się Ajer, po długiej chwili ciszy, zakłócanej tylko przez szepty tamtej grupki.  Prawie niewidocznie przytaknęłam i dokończyłam jajecznicę z boczkiem. Nigdy nie jadłam niczego podobnego, ale naprawdę mi smakowało. Wstałam i odłożyłam talerz do okienka. Spojrzałam ostatni raz na uczniów siedzących w tym samym miejscu. Teraz oni rozmawiali, a wzrok mieli utkwiony we mnie. Czy oni się czegoś domyślają? Ajer pociągnęła mnie za rękę na korytarz.
- Więc tak. Zgaduję że gabinet dyrektora już odwiedziłaś - zaśmiała się. - Więc chodźmy dalej. Następny przystanek, pokój nauczycielski.
Kiedy tak szłyśmy korytarzem, przystając przy kolejnych punktach, wyznaczonych przez Ajer, zaczęła mi opowiadać historię szkoły.
- Podobno dawno temu, istniała piątka potężnych czarodziejów z różnymi żywiołami. Wody, ognia, powietrza, ziemi i kryształu. Razem wpadli na pomysł stworzenia szkoły dla takich jak my. Dla wyjątkowych. Zwykli ludzie, nie mają tu wstępu. Przez wiele lat szukali choćby jedną osobę z choćby małym nasionkiem mocy w sobie. W końcu go znaleźli. Był nim pan Roberts. Kiedy dorósł, sam zaczął pomagać w poszukiwaniach i zatrudnił się w tej szkole - Ajer z czułością, przejechała ręką po ścianie. - Tak się tutaj znaleźliśmy. Dzięki naszemu dyrektorowi.
Zakończyła i westchnęła. Doszliśmy do wielkich wrót, które były rozwarte. Za nimi było dość duże pomieszczenie z łóżkami, biurkami i szafami.
- To jest pomieszczenie mieszkalne dla magów wody. Ten przedział jest dla dziewczyn. Obok jest dla chłopaków.
Zajrzałam do środka, ale od razu się cofnęłam.
- Pokaż mi resztę przedziałów - odezwałam się sucho. Ajer poprowadziła mnie jeszcze do siedzib magów ognia, powietrza i ziemi. Usłyszałyśmy dzwonek. Wszyscy uczniowie zaczęli się zbierać i wchodzić do klasy.
- Dobra, ja muszę lecieć na lekcje. Ty będziesz je miała dopiero jutro. Idź do swojej siedziby. Spotkamy się później. Pa.
Pomachała mi i weszła do klasy, witając się z kumplami. Po chwili korytarz zupełnie opustoszał i nastała krępująca cisza. Miałam iść do swoich koszar... tylko nie pokazała mi gdzie jest krysztalników. Westchnęłam i rozglądnęłam się zdezorientowana. Zauważyłam że pomieszczenia mieszkalne są w zupełnie innych częściach szkoły. Wyobraziłam sobie plan budynku.
- Czyli moje koszary są... tam - ruszyłam w prawo. Rozglądałam się jeszcze. Ajer mi wszystko wytłumaczyła. W końcu doszłam do zamkniętych wrót. Popchnęłam je, ale zobaczyłam kłódkę. Rozglądnęłam się, czy nikogo w pobliżu nie ma i wytworzyłam klucz. Włożyłam go do dziurki. Ha! Pasował. Otworzyłam jedno skrzydło i zajrzałam do środka. Było tu zupełnie ciemno. Weszłam do środka i znalazłam włącznik światła. Blask rozświetlił pomieszczenie. Gdzieniegdzie były pajęczyny, ale nie licząc tego, pokój był całkiem zadbany. Zamknęłam za sobą drzwi i rozglądnęłam się. Wybrałam pierwsze łóżko z brzegu i położyłam się na nim. Do obiadu mam pięć godzin. Zdążę w tym czasie uciąć drzemkę. Nie wiem czemu, ale czułam się potwornie wykończona. Zamknęłam oczy i po chwili zasnęłam.

Ostatnio edytowany przez Poginka (21-07-15 21:15:35)

Rozdział III

Obudziło mnie potrząsanie. Otworzyłam oczy i zobaczyłam pana Robertsa. Uśmiechnął się do mnie.
- Witaj Grisial. Jak się masz? Widzę że poradziłaś sobie z kłódką.
Odwzajemniłam uśmiech.
- Dzień dobry. Dobrze się czuję. Czy coś mnie ominęło, że pan do mnie przyszedł? - spytałam i usiadłam opierając się plecami o ścianę.
- Obiad.
Zaśmialiśmy się. Nie wiem czemu, ale czułam, że tak naprawdę tylko dyrektor zachowuje się przy mnie naturalnie. Ajer i tamta kucharka wydają się takie... sztuczne. Pan Roberts wstał i wskazał drzwi.
- Chodź. Pewnie jesteś głodna.
Przytaknęłam z uśmiechem i również wstałam. Ruszyłam w stronę stołówki, a mężczyzna założył ręce na plecach.
- Jak zjesz, przyjdź do mnie do gabinetu.
- Czy zrobiłam coś nie tak, panie dyrektorze?
- Ależ nie. Po prostu już czas, aby przedstawić cię uczniom - wyszczerzył do mnie zęby, ale w jego oczach zobaczyłam niepokój. Szybko odwrócił wzrok i odprowadził mnie pod jadalnię i tam zostawił. Zajrzałam do środka. Siedziało tam jeszcze parę osób. Na szczęście Ajer nie było. Odetchnęłam z ulgą i podeszłam do blatu. Kucharka spojrzała na mnie i uśmiechnęła się, obnażając pożółkłe zęby. Poprawiłam kaptur i odebrałam tacę. To, że cały czas nosiłam kaptur, zaczynało być uciążliwe. Westchnęłam i usiadłam w tym samym miejscu co przy śniadaniu. Westchnęłam i widelcem zaczęłam się bawić jedzeniem. Nagle stolik dalej usiadł jakiś chłopak. Miał krótkie, postawione na żelu, blond włosy i piękne błękitne oczy ze srebrnym połyskiem. Spojrzeliśmy na siebie, a chłopak uśmiechnął się i wziął za jedzenie. Przez chwilę wpatrywałam się w niego, ale opamiętałam się i zaczęłam jeść. Kiedy skończyłam, spojrzałam jeszcze na chłopaka. Nie było go tam. Przekrzywiłam głowę. Dziwne. Nagle obok mnie pojawiła się czwórka uczniów. Mieli włosy w różnych odcieniach rudości, a chłopak który stał na przedzie, miał delikatnie czerwone.
- Ej, nowa. Spadaj stąd. To nasze miejsce - spojrzałam na nich, a na mojej twarzy pojawił się grymas. Na szczęście była zasłonięta cieniem. Nie odezwałam się, tylko zachowując spokój, powoli jadłam obiad. Chłopak uderzył ręką o stolik, wywołując trzask, który rozniósł się echem po całej stołówce.
- Słyszałaś mała jędzo? Spadaj stąd!
Odłożyłam widelec i spojrzałam mu w oczy (co z tego że on nie widział moich). Były one jasno brązowe i pełne nienawiści. Wstałam i oparłam się o stolik. Zaśmiałam się cicho, ale przez wywołaną ciszę, było słychać tak, jakbym ryknęła śmiechem.
- Byłam tu pierwsza. A w ogóle, jest tutaj wiele wolnych miejsc. Możecie się chociaż raz przesiąść gdzie indziej.
Poczułam na sobie wzrok wszystkich uczniów, którzy znajdowali się w stołówce. Czerwono włosy warknął i wskazał za mnie głową. Zacisnęłam dłonie w pięści.
- Po co ci ten kaptur malutka? Nie wolisz nam się pokazać? - odezwał się rudzielec za mną. Złapał za płótno. Kiedy miał już je pociągnąć, usłyszałam potężny głos rozchodzący się po całej sali.
- Dość!
Zobaczyłam pana Robertsa. Rudzielec jednak nie dał szybko za wygraną i spróbował pociągnąć, ale przytrzymałam kaptur. Przeskoczyłam ławkę na której siedziałam i znalazłam się za rudym chłopakiem. Popchnęłam go. Stracił równowagę i wylądował twarzą w moim obiedzie. Prychnęłam.
- Weźcie sobie ten stolik - powiedziałam do nich i poprawiłam kaptur. Ruszyłam do dyrektora, który do nas szedł. Usłyszałam wiwaty na stołówce... na moją cześć? Zamarłam. I wpatrzyłam się w uczniów, którzy wstali i zaczęli klaskać. Uśmiechnęłam się, pokazując zęby. Szkoda że nikt nie może tego zobaczyć.
Dyrektor złapał mnie za rękę i wyprowadził na korytarz.
- Co ty wyprawiasz? - zapytał ściszonym głosem.
- A nie widział pan? Broniłam się przed tymi magami ognia. Zauważyłam że ten żywioł jest bardzo nieprzyjazny i...
- Grisial! Nie masz prawa tak mówić! - przerwał mi i wrzasnął. - Nie znasz wszystkich magów ognia, więc nie możesz ich tak osądzać.
Mężczyzna poprawił garnitur i ruszył w stronę gabinetu. Utkwiłam spojrzenie w podłodze i ruszyłam za dyrektorem. Dlaczego on nie ukarał tych osiłków, tylko okrzyczał mnie?! To nie sprawiedliwe. W końcu dotarliśmy do gabinetu. Mężczyzna otworzył drzwi i wpuścił mnie pierwszą do środka. Zdziwiłam się, kiedy zobaczyłam tego blond chłopaka. Dlaczego dyrektor i jego tu wezwał? Kiedy weszliśmy, błękitnooki wstał i skinął głową. Utkwił we mnie wzrok. Dyrektor wskazał krzesło obok chłopaka. Niepewnie usiadłam i spojrzałam na blondyna. Dalej się na mnie patrzył... to robiło się przerażające.
- Jak widzę Grisial, jeszcze trochę za wcześnie na to, aby cię przedstawić uczniom.
- A to niby czemu? Zrobiłam na nich dobre wrażenie, stawiając się tym magom ognia...
- Czekaj, czekaj. Stawiłaś się bandzie Kalayo?!
- Cisza! - wrzasnął mężczyzna i spiorunował nas złowrogim wzrokiem. Odetchnął ciężko i potarł skronie. - Aqua, przyprowadziłem ciebie tutaj, ponieważ mam dla ciebie zadanie. Bardzo ważne.
Chłopak wyprostował się na te słowa i przytaknął.
- Musisz wybrać po jednym magu z żywiołów. Muszą się bardzo dobrze spisywać w uprawianiu magii, atakowaniu wręcz i bronieniu się. Muszą mieć również bardzo odporną psychikę. Obojętnie chłopak, czy dziewczyna. Ty będziesz przedstawicielem żywiołu wody. Za miesiąc przyjdź tutaj z uczniami których wybrałeś - chłopak imieniem Aqua, spojrzał dziwnie na dyrektora, a ten to zauważył. - Jakiś problem panie Invicta?
- Ależ skąd, tylko... dlaczego tak dużo czasu?
- Ponieważ ta oto tutaj, Grisial, musi się nauczyć wszystkiego, czego ty w ciągu trzech lat.
- Z jakiego ona jest żywiołu?
Dyrektor spojrzał na mnie pobłażliwie.
- Jeśli będzie chciała sama ci powie. A teraz Aqua, wyjdź. Mam do pogadania z Grisial.
Przechyliłam głowę do przodu, ale mimo tego, dalej czułam na sobie spojrzenie chłopaka. Po chwili usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi. Odetchnęłam z ulgą i uniosłam głowę, a wtedy napotkałam spojrzenie pana Robertsa. Na biurku leżała karteczka, którą przesunął w moją stronę. Podniosłam ją i zaczęłam czytać.
- To twój podział godzin. O wyznaczonych godzinach masz się stawiać u mnie w gabinecie. Nie ma spóźniania się. Czeka nas naprawdę dużo roboty. Naukę zaczynamy o 16. Masz godzinę na przygotowanie się. A teraz wyjdź - poprawił stos papierów który leżał obok niego, a ja wstałam i wyszłam. Na korytarzu było zupełnie pusto, nie licząc... niego. Aqua stał pod ścianą zamyślony. Kiedy zauważył, że się na niego patrzę, posłał do mnie uśmiech. Pokazał ruchem dłoni, abym się do niego zbliżyła. Zrobiłam jak chciał.
- To co? Powiesz mi w jakim jesteś żywiole, czy nie? - uśmiechnęłam się do niego i złapałam go za rękę.
- Jak pójdziesz za mną, sam się dowiesz.
Aqua ruszył za mną korytarzem. Szliśmy w ciszy, dopóki nie doszliśmy do wielkich wrót. Chłopak przyjrzał się rzeźbieniom na nich. Jego oczy stały się okrągłe jak talerze. Spojrzał na mnie zdumiony. Zaśmiałam się. Właśnie takiej reakcji się spodziewałam. Popchnęłam jedno skrzydło drzwi i zaprosiłam Aqua do środka. Chłopak niepewnie wszedł i westchnął, tak samo jak ja. Teraz te koszary wyglądały inaczej. Wszystko nie było szare, tylko błyszczące. Kryształowy żyrandol, który wisiał przy suficie, pięknie się mienił wszystkimi kolorami, jakie istnieją na tym świecie. Mięciutki dywan, który leżał na środku podłogi, delikatnie falował. Rzeźbione łóżka, były upiększone małymi kawałeczkami diamentu, topazu i szmaragdu. Pościel miała wyszyte różne, piękne, kolorowe wzory. Na ścianach były wymalowane jakieś sceny. Może opowiadały, o jakiejś hisotrii?
- Wow - tylko tyle zdołał z siebie wydusić.
- No właśnie - zgodziłam się z nim.
- Czyli jesteś krysztalnikiem. Wiedziałem że gdzieś na ziemi jesteście, ale... nie sądziłem że w życiu spotkam jednego z nich.
Stanął na przeciwko mnie i złapał za mój kaptur. Pozwoliłam, aby go powoli zdejmował. Kiedy mnie ujrzał, cofnął się i przetarł oczy. Zaśmiałam się z jego głupkowatej miny.
- Czyli legendy nie kłamały. Krysztalnicy są naprawdę piękni.
Delikatnie się zarumieniłam, ale również posmutniałam.
- Jestem... byłam jedną z brzydszych dziewcząt w moim klanie... - do oczu napłynęły mi łzy. Aqua chyba zrozumiał o co mi chodzi, więc podszedł do mnie i przytulił. Chłopak był ode mnie o głowę wyższy, więc oparłam się o jego klatkę piersiową. Staliśmy tak przez dłuższą chwilę, aż usłyszeliśmy dzwonek, oznajmiający, że jest już połowa lekcji.
- Chyba musisz już iść.
Powiedziałam z twarzą w granatowej bluzie chłopaka. On tylko coś mruknął i powoli odsunęliśmy się od siebie. Uśmiechnęliśmy się do siebie.
- Dobra, ja lecę. Wpadnę do ciebie po kolacji, okej?
- Chętnie cię przyjmę - zaśmialiśmy się, a on wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Przez chwilę wpatrywałam się w miejsce, w którym przed chwilą stał chłopak, a później podeszłam do okna, które było obok mojego łóżka i otworzyłam że na oścież. Przynajmniej przez chwilę będę mogła pooddychać świeżym powietrzem. Na zewnątrz był piękny ogród, otoczony przez złotą bramę, a za nią... nicość. Po prostu pustka. Tego się nie da opisać słowami. To nawet nie ciemność. Po prostu pustka.

~Jest! W końcu ostałam laptopa w swoje łapki xD

Rozdział V

Mój nowy nauczyciel rozkazał mi usiąść i odprężyć się, po czym zrobił to samo. Założył nogę na nogę. Ręce oparł na kolanach i odetchnął głęboko. Spojrzał na mnie uśmiechając się zachęcająco.
- Co przez to mam osiągnąć? - spytałam unosząc prawą brew.
- W tym ćwiczeniu chodzi o to, abyś osiągnęła wewnętrzny spokój i...
- Ale przecież ja jestem spokojna. A w ogóle, po co mi to wszystko skoro i tak umiem obchodzić się z własną mocą. Przecież wiesz - weszłam mu w słowo, z czego mężczyzna widocznie nie był zadowolony. Po czym uśmiechnął się przebiegle.
- To pokaż mi co potrafisz - wstał i pokazał ruchem dłoni, że mam zrobić to samo. Zaśmiałam się w duchu. "Dajmy mu w kość" powiedziałam w myślach do kryształu. Podniosłam się i odłożyłam torbę na bok. Zaatakowałam pierwsza. Uderzyłam nogą o ziemię i pod dyrektorem wyrósł kryształ, lecz on to przewidział i odskoczył. Zwinął dłoń w pięść i uderzył powietrze. Z jego kostek wystrzelił płomień. W ostatniej chwili zasłoniłam się tarczą. Odskoczyłam i posłałam w jego kierunku odłamki kryształów. Pan Roberts zaśmiał się i jak zając odskoczył. Powoli dążył w moim kierunku i zrobił palcem wir w powietrzu. Nagle uderzył mnie podmuch wiatru. Był on tak silny że ledwo utrzymałam się na nogach, ale cofnęłam się o parę metrów. Zdezorientowana nie mogłam się ruszyć. Mężczyzna zrobił skomplikowany ruch rękami i woda "przyleciała" z wodospadu i posłał ją  w moją stronę. Próbowałam osłonić się tarczą, ale okazała się zbyt krucha, więc ciecz rozbiła ją i uderzyła we mnie. Straciłam równowagę i upadłam na ziemię, zasypana odłamkami kryształu. Nagle kajdany ze skały oplotły mnie w pasie, nadgarstkach, kostkach i szyi. Nauczyciel podszedł do mnie ze zwycięskim uśmiechem. Nachylił się nade mną i szepnął mi do ucha:
- Nie żyjesz.
Nagle kamień zamienił się w pył i rozwiał się w ciągu sekundy. Zdezorientowana jeszcze przez chwilę leżałam. Dopiero po paru minutach zorientowałam się, że dyrektor miał dłoń wyciągniętą w moim kierunku. Ujęłam ją i podciągnęłam się. Stanęłam na prostych nogach.
- J-jak ty to...? - nie mogłam więcej z siebie wydusić. Przecież to nie możliwe, aby władać wszystkimi żywiołami.
- Jestem pierwszym magiem znalezionym przez Wielką Piątkę. Nie mogłem być zwyczajny. Moim pierwszym żywiołem jaki w sobie odkryłem był ogień. Później po kolei. Woda, ziemia, powietrze, woda i kryształ.
Moje usta ułożyły się w bezdźwięczne "o". Dyrektor usiadł, a ja poszłam za jego przykładem. Teraz nie czułam tylko do niego szacunku, ale również bałam się go. Co by było gdyby w furii, stracił nad sobą kontrolę? Zmiótłby wszystko co by było wokół niego.
- Posłuchaj mnie Grisial. Niech ta informacja zostanie pomiędzy nami, dobrze? - puścił do mnie oczko i zaśmiał się z mojej miny. - Dobrze. Wracając do naszej lekcji. Najwidoczniej nie masz w sobie wewnętrznego spokoju. Gdyby tak nie było, nie pozwoliłabyś się zdekoncentrować, a twoje ataki i obrona byłyby o wiele mocniejsze. Powodem chaosu w twojej duszy jest prawdopodobnie śmierć twoich najbliższych. A teraz zamknij oczy i odpręż się.
Przytaknęłam i wykonałam polecenie.
- Poczuj spokój płynący razem z szumem wiatru. Usłysz nawet najmniejsze szelesty w lesie.
Jego głos był tak kojący i miły, że aż zapomniałam o wszystkich problemach. Odetchnęłam głęboko. Poczułam nawet najdelikatniejszy powiew wiatru, delikatne drżenie ziemi. Usłyszałam najcichszy ruch w trawie. Nagle z tej koncentracji wyrwał mnie strumień wody uderzający w moją twarz. Otworzyłam oczy, w których błysnęła zawiść.
- Ej! Za co to?! Przecież i tak jestem już cała mokra! Nie potrzeba mi już prysznica.
Nauczyciel zacmokał niezadowolony.
- Nie pozwalaj się wyprowadzić z równowagi. Nie możesz się zdekoncentrować! Zamknij oczy. Jeszcze raz. Tym razem postaraj się.
Prychnęłam niezadowolona, ale wypełniła jego zlecenie. Odetchnęłam głęboko. Poczułam jak moje serce zwalnia, a ja odpływam. Poprzedni stan powrócił. Tym razem skupiłam się dwa razy mocniej. Nagle poczułam jak spływa po mnie coś ziemnego, ale zignorowałam to. Dalej głęboko oddychałam nie zważając na to, co się dzieje wokół mnie. Odpłynęłam całkowicie, ale moje skupienie trwało nadal.
- Ej, ale naprawdę obudź się! Grisial! - dopiero teraz poczułam jak ktoś mną potrząsa. Powoli otworzyłam oczy i zobaczyłam zaniepokojony wzrok pana Robertsa. Rozejrzałam się. Już zupełnie się ściemniło, a czerwony księżyc świecił wysoko na niebie. Nagle zobaczyłam cudowny widok. Gwiazdy świecące na wszystkie możliwe kolory i białe pasma, jakby przewleczone przez niebo. Zdołałam wydobyć z siebie ciche: "Wow". Opadłam na plecy i wpatrywałam się w kosmos.
- Grisial! Musimy lecieć! - wrzasnął do mnie mężczyzna. Niechętnie podniosłam się i spojrzałam na niego. Siedział już na Squamis i wyciągał w moją stronę dłoń. Podniosłam torbę i przełożyłam ją przez ramię. Chwyciłam jego rękę i wsiadłam na smoczycę. Znowu ten dreszcz, który tym razem trudno mi było zignorować, bo zwiększył swą moc dwukrotnie. Złapałam dyrektora w pasie i wzlecieliśmy. Squamis zaryczała i przed nami znowu otworzyły się drzwi do tunelu. Wlecieliśmy do niego. Tym razem od razu kiedy wydostaliśmy się z czarnego wiru, zobaczyłam naszą Akademię. Odetchnęłam z ulgą. Czyżbym znowu spóźniła się na posiłek? Miałam przeczucie że tak, ale wiedziałam również, że Aqua będzie na mnie czekał. Wylądowaliśmy przed wrotami, a ja zeskoczyłam ze smoczycy, uprzednio klepiąc ją po grzebiecie. Wbiegłam do środka i szybkim krokiem ruszyłam w stronę stołówki. Tak jak przewidziałam, już prawie nikogo nie było w pomieszczeniu. Na szczęście Aqua siedział przy swoim stoliku. Odebrałam tackę z talerzem, na którym były wyłożone dwie kromki z nutellą i kubek gorącej czekolady. Kiedy chłopak zauważył moje przybycie, uśmiechnął się promiennie. Usiadłam na przeciwko niego witając się z nim.
- Cześć! Myślałem że już nie przyjdziesz.
- Błagam cię. I miałabym odpuścić kanapkę z nutellą? - zaśmialiśmy się, a ja zaczęłam jeść i opowiadać o swoim treningu (oczywiście pomijając naszą walkę) oraz o wyjeździe na miesiąc. Aqua słuchał i wpatrywał się we mnie jak zaczarowany. Kiedy dokończyłam kolację, odniosłam tackę i razem ruszyliśmy do moich koszar. Kiedy byliśmy pod wrotami, rozejrzałam się, czy nikt nas nie obserwuje, po czym szybko weszliśmy do środka.
- To co teraz? - spytałam siadając i opierając się plecami o moją komodę. Odłożyłam torbę i spojrzałam na chłopaka, który usadowił się obok mnie.
- Nie wiem. Może pogadamy?
Uśmiechnęłam się na te słowa i przytaknęłam.
- Ile masz lat? - wiem, głupie pytanie, ale rozmowę jakoś trzeba zacząć.
- Dziewiętnaście - uśmiechnął się do mnie. - Ja wiem o tobie tylko to, że masz na imię Grisial, masz szesnaście lat i jesteś krysztalnikiem. Opowiesz mi coś o sobie? O swoim "gatunku"? - zrobił znak cudzysłowia w powietrzu i spojrzał na mnie z ciekawskim błyskiem w oku.
- Więc zacznijmy od tego, co jest oczywiste. Mieszkamy bardzo głęboko pod powierzchnią ziemi - w tunelach. Naszym jedynym źródłem światła ją kryształy. Każdy krysztalnik ma swój,  jedyny, niepowtarzalny. Kolor naszych włosów i skóry jest właśnie zależny od odcienia kryształu. Mój jest fioletowo błękitny, więc właśnie takich są włosy i skóra - obejrzałam dokładnie swoje dłonie. - Nasze życie było spokojnie, dopóki... - zacięłam się i wpatrzyłam tępo w przestrzeń przed sobą. Westchnęłam smutno. - Dopóki nie zaatakowały nas te potwory. Były bardzo wysokie i przybierały różne postacie. Najpierw były ludźmi, a po chwili zamieniali się w jakieś ohydne stworzenia, później w coś innego i tak cały czas. Na początku tylko nas zastraszały, a później powoli zaczęły zabijać. Jeden po drugim. Liczba ofiar wzrastała, aż w końcu przyszedł dzień, w którym zrobili totalną rzeź - po moich policzkach popłynęły łzy. - Uciekłam tylko dzięki mojej matce, która zajęła te demony, abym ja mogła swobodnie uciec. Powiedziała że jestem jednym z pięciu osób, które tylko one mają taką moc, aby powstrzymać narastające zło. Aby pokonać te potwory.
Podwinęłam polana pod brodę, a nogi objęłam rękami. Aqua przytulił mnie. Poczułam ciepło bijące od jego ciała. Dopiero teraz zauważyłam że nie ma na sobie bluzy, tylko koszulkę z krótkim rękawem. Jego budowa była imponująca. Objęłam chłopaka w talii i przybliżyłam się do niego.
- Mogę o coś spytać? Związane z twoją rodziną? - spytał.
Spojrzałam w jego błękitno srebrne oczy i pokiwałam głową.
- Ile miałaś rodzeństwa.
Zaśmiałam się i pociągnęłam nosem.
- Sto pięć. Ja byłam najmłodsza. Jeśli chcesz poznać ich wszystkich imiona, to nie licz na to.
Znowu zaśmiałam się smutno.
- Mam ich tak dużo, ponieważ jesteśmy dłuugo wieczni, a co pięćdziesiąt lat, w naszych tunelach wyrasta nowy kryształ. On wyznacza parę dorosłych krysztalników i daje im pod opiekę małe dziecko, które wyrasta z ziemi jak kwiat. Na pewno za trzydzieści cztery lata, to ja będę matką, tylko że będę sama musiała wychowywać młode.
Oparłam głowę o ramię chłopaka. Przy nim czułam się tak bezpiecznie, jak przy nikim innym.
- A ty? Masz rodzinę?
Tym razem to chłopak się zaśmiał.
- Ja na szczęście mam normalną. Zwykłych rodziców, ale niestety się rozwiedli i mam dwójkę rodzeństwa. Starszą siostrę Alice, ma 24 lata i młodszego brata Niro, który jest w moim wieku. Alice się wyprowadziła cztery lata temu, a ja i Niro mieszkamy z mamą i tylko ta dwójka wie o tym, że jestem magiem wody. Tatę nie widziałem od pięciu lat, ale podobno mam jeszcze dwie siostry.
Uśmiechnął się delikatnie.
- Jedną, która prawdopodobnie ma pięć lat, Clara i druga w wieku 3, Ariana. Podobno są śliczne i dość podobne do mnie.
Zaśmiał się niewesoło. Przytuliłam się do niego mocniej. Nastała nieprzyjemna cisza. Jak wtedy w tunelu, kiedy dowiedziałam się że wszyscy umarli. Przed oczami pojawił mi się obraz tych demonów pożerających krysztalników. Wrzask mojej najlepszej przyjaciółki. Zacisnęłam pięści i zamknęłam oczy. Byłam wykończona dzisiejszym treningiem. Nawet nie wiedziałam kiedy zasnęłam. Rozmawiałam z moją mamą. W ostatnich dniach, była potwornie podenerwowana. Cóż... nie dziwię jej się. W końcu zostało ledwie pięćdziesięciu krysztalników. Nagle obie poczułyśmy drżenie ziemi. Popatrzyłyśmy na siebie zdezorientowane. Nagle krzyk, trzask i zza zakrętu wybiegli magowie kryształu. Od razu domyśliłyśmy się o co chodzi, ale nie byłyśmy w stanie ruszyć się z miejsca. W pewnym momencie ktoś nas złapał za ramiona. To był mój ojciec. Jego błyszczące oczy były teraz przerażone. W sekundę jak reszta, ruszyliśmy biegiem.
- Kochanie, co się dzieje? Nigdy nie byłeś tak przerażony! - matka próbowała przekrzyczeć wrzeszczący tłum. Ojciec spojrzał na mnie z obawą, a później obrócił się do mamy.
- To ostatnia bitwa. Demony zabiły szamana i przywódcę. Obawiam się najdroższa, że to już koniec.
W mojej głowie obijały się te trzy słowa: "to już koniec". Krzyk, trzask, krew. Krzyk, trzask, krew i tak w kółko. Rodzice zniknęli, a wokół mnie panowała ciemność.
- To już koniec...
Krzyk, trzask, krew.
- To już koniec...
Zakryłam uszy rękami, ale to nic nie dało.
Krzyk, trzask, krew.
- Dość! - wrzasnęłam.
Obudziłam się z krzykiem. Byłam cała oblana potem. Aqua patrzył na mnie wystraszony. Po moich policzkach płynęły łzy.
- Spokojnie, to tylko koszmar.
Przytulił mnie mocno. Wokół nas była ciemność. Pewnie było już późno, a my dalej siedzieliśmy na podłodze. Pewnie on zasnął niedługo po mnie. Aqua wziął mnie na ręce i położył na łóżku. Pogłaskał moje włosy i już chciał iść, ale ja krzyknęłam:
- Nie Aqua! Proszę. Zostań.
Nawet w ciemności można było dostrzec jego świecące oczy. Uśmiechnął się delikatnie i położył obok mnie. Na szczęście łóżko było dwuosobowe. Przykrył mnie kołdrą i delikatnie ustami musnął mój policzek. Przytulił mnie i szepnął:
- Dobranoc.
Od razu poczułam się lepiej. Czułam się taka bezpieczna. Wiedziałam, że póki on jest przy mnie, nic mi nie będzie. Z tym przekonaniem, zasnęłam w jego silnych ramionach.

Rozdział VII

Wróciłam do domku i bezwiednie opadłam na łóżko. Wpatrywałam się tępo w przestrzeń przede mną. Nie byłam pewna czy chcę iść na ten bal. Nigdy nie czułam się dobrze w wielkim tłumie, ani w gwarze. Spojrzałam na szafę. Kryła się w niej przepiękna suknia, tylko pytanie, czy ją włożę. Westchnęłam zirytowana obecną sytuacją. Sięgnęłam po torbę i wyciągnęłam telefon. Odblokowałam go i zaczęłam przeglądać. Zajrzałam do aplikacji zatytułowanej: "Muzyka". Były w niej piosenki jakichś zespołów. Włączyłam Five Finger Death Punch - The Tragic Truth i wsłuchałam się w melodię. Zaczęłam się rytmicznie kołysać w przód i tył. Wpadłam w pewien trans. Nawet nie zauważyłam kiedy piosenki się przełączały. Ja dalej spokojnie bujałam się. Zupełnie straciłam kontakt ze światem. Kołysałam się wciąż, muzyka przełączała się i wahała nastrojami. Piosenki były czasem smutne, przytłaczające, później wesołe, skoczne i tak w kółko.
- Grisial! Do jasnej cholery, przebudź się!
Usłyszałam głos jakby z daleka. Spojrzałam w zaniepokojone błękitne oczy. Uśmiechnęłam się do niego nieprzytomnie. Chłopak wyrwał mi telefon i wyłączył muzykę. Przetarłam oczy trochę zdezorientowana.
- Co się stało? - spytałam i spojrzałam na Apua. Było już zupełnie ciemno. Światło dawała tylko lampa, która była zawieszona na suficie. Chłopak spojrzał na smartphona, a później na mnie.
- Nie powinnaś tego używać.
Włożył go do kieszeni, a ja dalej patrzyłam na niego zdezorientowana. Westchnął cicho i uśmiechnął się do mnie.
- Jesteś zmęczona. Powinnaś iść już spać. Dobranoc.
Przytulił mnie i wyszedł gasząc światło. Jeszcze przez chwilę siedziałam, nie mogąc się poruszyć. Co się w ogóle wydarzyło? Nic nie pamiętam co było po tym, jak włączyłam muzykę. Pokręciłam głową, chcąc odgonić od siebie wszelkie myśli. Szybko przebrałam się w za dużą czarną bluzkę i tego samego koloru spodenki. Płaszcz, który nadal leżał na łóżku, położyłam na biurku, a torbę zawiesiłam na krześle. Ziewnęłam i ułożyłam się wygodnie na łóżku. Moja głowa opadła ciężko na poduszkę i zamknęłam oczy. Powoli odpłynęłam do świata snów.
Obudziły mnie promienie słoneczne. Przeciągnęłam się i ziewnęłam. Powoli wstałam. Wyjrzałam przez okno. Miałam piękny widok na wodospad, nad którym rozciągała się kolorowa tęcza. Oparłam łokcie na parapecie, a na dłoniach położyłam głowę i przez chwilę wpatrywałam się w ten cudowny widok. Jakim prawem przez tyle lat mogłam mieszkać w tamtych tunelach i nawet przez sekundę nie chcieć wyjść na powierzchnię, aby chociażby minutę popatrzeć na ten oszałamiający widok. W końcu oderwałam się od okna i zeszłam na dół zrobić śniadanie. Aqua leżał na sofie i dalej spał. Uśmiechnęłam się z faktu, że po raz kolejny obudziłam się wcześniej od niego. Cicho ruszyłam do kuchni. Wyciągnęłam ser żółty, sałatę, pomidora, ogórki i chleb. Położyłam to wszystko na stoliku, który stał na środku pomieszczenia. Wyciągnęłam kubki i postawiłam je na blacie, razem z wodą. Kiedy znowu weszłam do salonu, uderzył mnie zapach krwi. Zamurowało mnie. Aqua leżał na sofie z otwartymi oczami. Jego gardło było poderżnięte, a jego krew piły te stworzenia. Kiedy zorientowały się, że nie są tu jedyne, spojrzały na mnie. Ich obraz przez chwilę rozmył się, jakby były jakieś zakłócenia i zmieniły się w wysokich ludzi. W rękach mieli sztylety. Powoli cofnęłam się. Jak mogli nas tu znaleźć? Po mojej głowie znowu pojawiły się trzy słowa: "To już koniec". W moim gardle pojawiła się wielka gula, powodująca, że nie mogłam się odezwać. Kiedy otwarły swoją buzię, pełną ostrych kłów i zaczęły do mnie podchodzić, odzyskałam czucie w kończynach i natychmiast pobiegłam na górę krzycząc. Znowu to samo. Dlaczego Aqua?! Czemu nie mogli najpierw zabić mnie?! Kiedy byłam na górze, zatrzasnęłam drzwi za sobą i zamknęłam je na klucz. To nie powstrzyma ich na długo, ale jednak będę miała trochę czasu, aby uciec. Szybko zabrałam ze sobą torbę i otworzyłam okno. Usłyszałam dobijanie się do drzwi. Nie zastanawiając się długo, wyskoczyłam i złapałam się gałęzi drzewa. Szybko zeszłam na ziemię i pobiegłam w głąb lasu - do wodospadu. Po policzkach płynęły mi łzy. Miałam nadzieję że mnie nie znajdą. Te demony są cholernie szybkie, ale za to mają słabe zmysły. Biegłam najszybciej jak się da. Nagle usłyszałam za sobą dźwięki pościgu. Jakim prawem wiedzieli że akurat tutaj pobiegłam. Robiłam skręty, zmieniałam kierunki, ale zawsze słyszałam za sobą coraz bardziej zbliżające się kroki. Znowu przeklęłam w myślach. Jakim cudem?! W końcu dobiegłam do wodospadu. Spojrzałam w górę - na urwisko, skąd wypływała woda. Może mi się uda? Wskazałam ręką tamto miejsce i zamknęłam oczy. Nic się nie dzieje! Dlaczego akurat teraz?! Ktoś złapał mnie w pasie. Chciałam krzyknąć, ale ta osoba zatkała mi usta. Odwróciłam głowę i zobaczyłam pana Robertsa. Odetchnęłam z ulgą, ale moja radość nie trwała długo. Moje oczy rozszerzyły się i były wielkości piłek do tenisa, kiedy mężczyzna otworzył usta, a w nich zobaczyłam szeregi zębów, które ciągnęły się aż do gardła. Zaczęłam się szarpać, a dyrektor powoli zbliżał swoją twarz do mojej. Jego usta były ułożone w niemym krzyku. Kiedy się zdawało że miał już połknąć moją twarz, wszystko spowiła ciemność. Dyrektor, las, wodospad, huk, jak i strach. Wszystko zniknęło. Rozejrzałam się dookoła zdezorientowana, ale nic nie ujrzałam. Czułam się tak, jakbym była niewidoma. Zakryłam twarz rękami i zaczęłam krzyczeć.
Ktoś potrząsnął mną, a ja otworzyłam oczy przerażona. Zobaczyłam Aqua. Byłam szczęśliwa że to tylko sen i tak naprawdę nic mu nie było. Nie czekając ani chwili, objęłam jego szyję i mocno przytuliłam. On odwzajemnił uścisk. Wtuliłam twarz w jego klatę. Czekaj. On był nagi?! Spojrzałam na niego. Był w samych bokserkach. W myślach zrobiłam face palma i oblałam się rumieńcem, ale nie poluźniłam uchwytu. Bałam się, że jak go puszczę, to wtedy sen stanie się prawdą, a on zniknie. Pogłaskał moje włosy i spojrzał mi w oczy. Mimo że było ciemno, mogłam wyraźnie zobaczyć jego uśmiech. Zaśmiał się, a kosmyk moich włosów założył mi za ucho.
- Ślicznie wyglądasz kiedy się rumienisz - przejechał opuszkami palców po moim policzku. Chciałam aby ta chwila trwała wiecznie, ale oczywiście to było niemożliwe. Powoli zaczął zbliżać swoją twarz do mojej. Przed oczami pojawiła mi się scena, kiedy zrobił to samo pan Roberts w moim śnie. Zamrugałam kilka razy, aby pozbyć się tego obrazu. Kiedy już nasze nosy się prawie stykały, spojrzał mi głęboko w oczy, ale tylko oparł swoje czoło o moje, nic nie mówiąc. Zamknęłam oczy. Miałam nadzieję na coś więcej... nie Grisial! Znasz go zaledwie trzy dni, a ty już o tym?! O nie!
- Bardzo cię przepraszam, jeżeli cię obudziłam - szepnęłam i odsunęłam się od niego. Spojrzał na mnie jakby... nie. Musiało mi się zdawać.
- Nie szkodzi. Dobrze że mnie obudziłaś, bo inaczej dalej by ten twój koszmar trwał - uśmiechnął się nieznacznie. - Spróbuj zasnąć.
Położył mnie na łóżku i przykrył kołdrą. Myślałam że chce już odejść, więc złapałam go za rękę i spojrzałam na niego błagalnie. Bałam się zostać sama. Tym razem Aqua uśmiechnął się szerzej i położył się obok mnie. Przykryłam go kołdrą i wtuliłam się w jego klatę. Spojrzałam na jego twarz. Patrzył na mnie rozmarzonym wzrokiem. Nie miałam zamiaru spać. Bałam się, że jak zamknę oczy, to on - jak i wszystko wokół - zniknie. Objął mnie jedną ręką w pasie i spojrzał głęboko w oczy. Nagle zrobiło mi się gorąco, a motylki w brzuchu, latały jak szalone. Oparł swoją głowę o moją i szepnął mi do ucha:
- Nie musisz się bać. Zawsze będę przy tobie. Dobranoc Grisial.
Pocałował mnie w czoło i zamknął oczy. Jeszcze przez chwilę wpatrywałam się w niego. Czy on czyta w myślach, czy co? Odetchnęłam z ulgą i bardziej się w niego wtuliłam. Czułam ciepło bijące od jego ciała oraz bezpieczeństwo, jakie nikt inny nie mógł mi zapewnić. Przesuwając ręką wzdłuż ciała, poczułam na jego brzuchu kaloryfer. Znowu oblałam się rumieńcem. Chłopak zaśmiał się cicho.
- Nie łaskocz mnie, okej? - powiedział z dalej zamkniętymi oczami. Przygryzłam wargę i przytaknęłam. Zacisnęłam powieki próbując zasnąć. Po chwili udało mi się i odpłynęłam.
Obudziło mnie głaskanie po policzku. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Aqua, nachylającego się nade mną.
- Dzień dobry królewno śnieżko. Jest już jedenasta.
Mruknęłam tylko coś i zakryłam głowę kołdrą. Usłyszałam śmiech chłopaka. Zdarł ze mnie kołdrę i wrzucił ją na podłogę. Spojrzałam na niego mrużąc oczy z powodu blasku słońca, który mnie raził. Aqua usiadł na moich udach okrakiem ze złowrogim uśmiechem. Uniósł ręce i zrobił najokrutniejszą rzecz na świecie.
- Aqua! Idioto... haha... - dusiłam się ze śmiechu. - Nie... haha... łaskocz mnie!
Na chwilę przestał, abym mogła wziąć oddech, ale później znowu zaczął.
- Aqua!
- Słucham.
Zaśmialiśmy się. Użyłam całej siły, próbując go z siebie zrzucić, ale nic to nie dało. Westchnęłam zrezygnowana i uśmiechnęłam się do niego zadziornie i uniosłam ręce. Usiłowałam go połaskotać, ale złapał moje nadgarstki i przyszpilił je do łóżka, po obu stronach mojej głowy. Tym samym nachylił się nade mną, głęboko zaglądając mi w oczy. Widziałam w jego tęczówkach wesoło tańczące iskierki radości. Te srebrne błyski w jego oczach zapierały dech w piersiach.
Aqua po raz kolejny zaśmiał się i puszczając mnie, położył się obok. Opał się na jednym łokciu i obrócił się w moją stronę. Natychmiast wstałam, bojąc się, że znowu będzie chciał mnie połaskotać. Nagle zaburczało mi w brzuchu. Chyba dosyć głośno, bo chłopak zaśmiał się. Jakim prawem na świecie może istnieć tak wesoły człowiek? Lubiłam kiedy się śmiał. Jego uśmiech był taki przyjazny i miły.
- Jesteś głodna. Chodź. Zrobię ci coś na śniadanie.
Zszedł z łóżka i zrobił ruch dłonią, pokazując mi, abym poszła na nim. Zeszliśmy do kuchni. Kiedy zobaczyłam co było na stole, ślinka zaczęła mi ciec. Jajecznica z boczkiem, jajko na twardo, masa dżemu, szynka, kiełbasa i wiele innych potraw. Oblizałam wargi ze smakiem. Kiedy Aqua zobaczył moją reakcję, pokiwał głową zadowolony.
- Chyba należą mi się podziękowania - powiedział i spojrzał na mnie zwycięskim wzrokiem. Stanęłam na palcach i pocałowałam go w policzek. Chyba tego się nie spodziewał, bo jego oczy stały się wielkości talerzy, a na jego policzkach pojawiły się delikatne rumieńce. Zaśmiałam się cicho.
- Ty także słodko wyglądasz kiedy się rumienisz - puściłam do niego oczko i usiadłam przy stole. Zaczęłam zajadać jak opętana. Z mgnieniu oka jajecznica zniknęła i wzięłam sobie cztery kromki i zaczęłam nakładać sobie coś na nie. Czasem dżem, kiełbasa, szynka, ogórki i pomidory. Wszystko pochłonęłam ze smakiem. Aqua patrzył na mnie rozbawiony. Kiedy skończyłam, popiłam mrożoną herbatą. Oblizałam ponownie wargi i wzięłam głęboki wdech.
- Widzę że ci smakowało - chłopak zaśmiał się i zaczął sprzątać. Po chwili bezczynnego siedzenia i masowania się po - już pełnym - brzuchu, wstałam i pomogłam mu zebrać naczynia.
Po kilkunastu minutach "walki na pianę", wszystkie talerze i kubki były już umyte. Oboje odetchnęliśmy z ulgą i spojrzeliśmy na siebie. Byliśmy cali mokrzy. Uśmiechnęłam się do niego i ruszyłam na górę.
- Gdzie idziesz?
- Przebrać się.
Dzisiaj, tak samo jak wczoraj, było naprawdę gorąco, więc ubrałam to samo co wczoraj. Kiedy wróciłam do pokoju, zobaczyłam Aqua siedzącego na moim łóżku. Był już przebrany w spodenki do kolan i bluzkę z krótkim rękawem.
- Dlaczego dyrektora jeszcze nie ma? - spytałam i usiadłam obok niego, zerkając na zegar ścienny. Była już 12:30.
- Bo nie - uśmiechnął się do mnie tajemniczo. - Nie będzie treningu przez dwa dni, gdyż muszę nauczyć cię tańczyć - mrugnął do mnie i zaśmiał się. Moje usta ułożyły się w nieme "o". - Przecież nie możesz pójść na bal, zupełnie nie umiejąc się ruszać. Załóż swoje szpilki i zacznijmy lekcję.
Przełknęłam nerwowo ślinę i wykonałam jego zlecenie. Wsunęłam stopy w wysokie buty i podeszłam do niego. Nie było tak źle jak sądziłam. Szpilki były wbrew pozorom bardzo wygodne. Kiedy stanęłam na przeciwko Aqua, moje czoło sięgało oczu chłopaka.
- Mogę prosić panienkę do tańca? - spytał i ukłonił się, wyciągając do mnie rękę. Posłał mi szczery uśmiech, który odwzajemniłam i delikatnie położyłam swoją dłoń na jego.
- Oczywiście.
Wolną ręką złapał za moją i położył ją na swoim ramieniu. Złapał mnie w pasie i przysunął do siebie. Teraz byliśmy tak blisko siebie. Spojrzał mi w oczy i mówił mi co mam robić.
Po ponad trzech godzinach tańczenia, robiliśmy to tak, jakbyśmy trenowali od wielu lat. Posuwaliśmy się powoli, delikatnie, lecz mocno i stanowczo. Aqua nucił pod nosem melodię i okręcił mną dookoła własnej osi. Nagle nogi mi się poplątały i wywróciłam się. Na szczęście chłopak złapał mnie, kilka centymetrów nad ziemią. Nachylał się nade mną z uśmiechem wymalowanym na twarzy.
- Jeśli będziesz tak robiła na balu, to będzie jasne, że wszyscy pomyślą że jesteśmy parą - podniósł mnie, a ja po raz w ciągu tych trzech dni, oblałam się rumieńcem.