Niezwykły Świat

~Żeby potem nie było problemów przypominam , że tylko Corvus ( a potem może Luna ) rozumie Kruka ;)Luna

Po kilkunastu minutach do jaskini weszły jeszcze dwie wilczyce. Moje serce przyśpieszyło , gdy jedna podeszła do mnie i dotknęła mnie nosem. Nie wiem jak opanowałam się przed krzykiem. Boję się wilków. Bardzo. Chociaż większość stada do którego należałam często śmiała się , że sama przypominam wilczycę i gdybym zobaczyła swoje odbicie w wodzie najprawdopodobniej umarłabym ze strachu. A może one wzięły mnie za wilczycę ?
-H-hej ... - powiedziałam , starając się opanować drżenie głosu. Nie do końca wyszło , ale chyba wypadłam ... normalnie. Mam nadzieję.

Corvus

-Wyspać się nie dadzą. - zaskrzeczał Kruk. Otworzyłem oczy i lekko się uśmiechnąłem. Podniosłem głowę , z zaskoczeniem trafiając na spojrzenie zielonookiej wilczycy.

Corvus

Kruk i ja spojrzeliśmy na siebie.
- Zaczniecie mówić ? A kto powiedział , że mamy zamiar cokolwiek powiedzieć ? - burknął Kruk.
- Opanuj się. - syknąłem przez zaciśnięte zęby najciszej jak się dało. Gadanie z ptakiem w towarzystwie , które nie rozumie jego mowy jest ... dziwne. Przynajmniej tak mi się wydaje.
-Dzięki. - uśmiechnąłem się do niej. Wstałem i zacząłem jeść , zachęcony jej spojrzeniem. W między czasie druga wilczyca odeszła. Kruk nieufnie przyglądał się brązowej wilczycy.

Luna

Spojrzałam na ptaka zdziwiona. Czy on właśnie coś powiedział ? Nie , musiało mi się wydawać...
Zebrałam w sobie wszystkie siły i starając się ignorować ból podeszłam bliżej sarny.
-Dzięki... - powiedziałam niby swobodnie , ale wciąż lekko drżącym głosem. Stanęłam jak najdalej wilków , skubiąc mięso czujnie się im przyglądałam.

Lejla

Leżałam już dobre 5 minut z lekko przymkniętymi oczami. Nagle podniosłam głowę bo usłyszałam głośne kroki. Zauważyłam też szarego wilka ( którego wcześniej nie zauważyłam dumając nad swoim żywotem) który stał na łące. Nagle w niego wpadł młody alfa, a za nim biegła wilczyca. Zaczęli rozmawiać. Po krótkiej chwili zaczęli iść w moją stronę.
- Ech. Nawet nie mogę sobie podumać w samotności.- Zdenerwowałam się i odeszłam w ciszy.- Hmm... Może pójdę sobie zapolować?- Pomyślałam i poszłam w stronę lasu tak aby oni mnie nie zauważyli. Zaczęłam cicho płynąć przez wodopój, a potem cicho zakradłam się do lasu. Kiedy byłam w osłonie drzew pobiegłam ile sił. Kiedy byłam już głęboko w lesie zatrzymałam się aby odpocząć. Usiadłam. Rozglądnęłam się. Nagle spanikowałam.
- Gdzie ja jestem?!- Zawołałam w myślach. Wstałam i zaczęłam chodzić w kółko. Uspokoiłam się.
- Tata zawsze mówił że jak się zgubię w lesie to mam podążać za zwierzętami, które idą do wodopoju.- Rozejrzałam się. Zauważyłam sarnę która szła w stronę ( raczej) wyjścia. Zaczęłam skradać się w stronę w którą ona szła. W końcu zauważyłam światło. Szybko pobiegłam w jego stronę. I zatrzymałam się od razu przed wyjściem i schowałam się za krzakiem.
- Zapomniałam że pewnie oni już tam są.- Odparłam szeptem. Wyjrzałam zza krzaka. Siedziały tam dwa wilki i jedna wilczyca.
- Dobra to może po prostu wybiegnę i będzie dobrze.- Już miałam wyjść zza krzaka kiedy zatrzymałam się bo zorientowałam się że wyglądałoby to głupio. Wzięłam głęboki wdech i wybiegłam zza krzaka i pędem pobiegłam do jaskini. Kiedy byłam już przy końcu jaskini, usiadłam i wyobraziłam sobie jak to głupio musiało wyglądać. Wzdychnęłam i położyłam się. Przymknęłam lekko oczy i marzyłam o lepszym świecie.


Daria

Patrzyłam miło jak oni jedli. Usiadłam w kącie i patrzyłam ze zdziwieniem na kruka który też mi się przyglądał. Uśmiechnęłam się do niego przyjaźnie. W między czasie zauważyłam że wilczyca trochę utyka, ale próbuje nie dawać tego po sobie. Kiedy skończyli jeść podeszłam do wilczycy.
- Kulejesz.- Odparłam do niej i dotknęłam łapą jej kostki. Ona zapiszczała z bólu.
- Masz skręconą kostkę.- Odparłam.- Pójdę po Kwiat Lotosu i zaraz przyjdę.- Odparłam i pobiegłam do mojej jaskini i szamanki. Weszłam niezauważona, wzięłam kwiat lotosu i trochę żywicy na liściu i pobiegłam do wilczycy. Zawinęłam jej kostkę w kwiat i zakleiłam go żywicą.
- No. Za trzy dni powinien przejść ci ból, a kostka wyzdrowieje za około tydzień.- Uśmiechnęłam się do niej z pokorą.
- Dobra. Ja jak mówiłam jestem Daria, a jak wy się nazywacie?- Zapytałam kładąc się obok wilczycy.

Cody

Droga do jeziorka , chociaż długa , minęła nam bardzo szybko. To się chyba często zdarza , gdy jest się w dobrym towarzystwie. Ani się obejrzałem , a już siedzieliśmy nad brzegiem , śmiejąc się i gadając.
- Idziemy popływać ? - zapytała Mirati. Fade kiwnął głową , oboje popatrzyli na mnie.
-Tak po prostu ? - zapytałem , wstając. Patrzyli na mnie , nie do końca wiedząc , o co mi chodzi. Jak zwykle. Kontynuowałem więc. - Zwyczajnie wejdziemy do wody i się pochlapiemy ? NIE ! - krzyknąłem nagle , a oni lekko się wystraszyli. - Nie będziemy tak po prostu pływać ! My potrzebujemy akcji , wybuchów ... - mój wzrok utknął na skarpie po drugiej stronie jeziorka. Zerwałem się i zacząłem biec brzegiem w jej stronę , nie patrząc , czy Fade i Mirati biegną za mną.

Ariana

Moje plany jednak dość szybko uległy zmianie. Zamiast na plac główny pobiegłam do jaskini.
-Cześć mamo. - powiedziałam cicho , wchodząc do mniejszej groty , gdzie leżała starsza Alfa. Spała , jak zwykle , gdy tu przychodziłam. Rozłożyłam na kamieniu obok legowiska zioła od Teyli i zajęłam się przygotowywaniem z nich odpowiedniego lekarstwa. Nikt nie umiał wyleczyć mamy , ale szamanka robiła co w jej mocy , żeby utrzymać ją przy życiu i oszczędzić bólu. Usiadłam i patrzyłam na twarz Alfy , czekając aż się obudzi.

Cody

Jednak biegli. Dowiedziałem się , gdy postanowiłem odwrócić głowę , co chyba nie było dobrym pomysłem , bo chwilę potem się wyglebiłem. Ale to nic. Szybko się zebrałem i chwilę potem staliśmy pod skarpą. Była wysoka , na dwadzieścia metrów , ostro kończąca się przy wodzie. Odszedłem kawałek w las , żeby znaleźć ścieżkę prowadzącą na szczyt. Fade i Mirati nie odzywali się , tylko szli za mną , wymieniając zaniepokojone spojrzenia. Znali mnie dobrze i wiedzieli , że moje pomysły są ... niebezpieczne. W 90 procentach.
-Jest !- uśmiechnąłem się i ruszyliśmy wąską ścieżką w górę skarpy.

Ariana

Nie musiałam długo czekać , mama obudziła się kilka minut potem. Powitała mnie lekkim uśmiechem , który odwzajemniłam. Podałam jej lekarstwo i patrzyłam jak zasypia. Nie mogłam zrobić nic więcej żeby jej pomóc. W moim oku zakręciła się pojedyncza łezka bezsilności.
-"Przynajmniej nie czuje bólu" - pomyślałam i wyszłam z jaskini.