Niezwykły Świat

KP 1

Imię gwiazdy: Stella Vermiculo
Imię ludzkie: Scarlett Ranei
Wiek na ziemi: 18 lat
Wygląd: 174 cm, lekko opalona cera, figura modelki. Czerwone pasemko na włosach
Charakter: Pewna siebie, dumna. Uważa, że niesłusznie trafiła na ziemię i chce jak najszybciej wrócić na miejsce, które jej się należy, przy czym nie ma pojęcia jak pomagać innym. Samolubna, manipulantka. Nie wie jak powinna reagować w towarzystwie, nie wie jak działa ludzki świat, bo zawsze uznawała go za zbyt... płytki.
Specjalna umiejętność: Transformacja
"Bransoletka": Naszyjnik, prosty czarny łańcuszek i czerwony minerał na metalowej płytce w kształcie czteroramiennej gwiazdki.
Miejsce zderzenia gwiazdy z ziemią: Francja, parę kilometrów za Paryżem

KP 2

(szkic- fail, do redrawa, ale cii XD)


Imię gwiazdy: Spectrum
Imię ludzkie: Gardi Drake
Przezwisko: Ghost
Wiek na ziemi: 17 lat
Typ osobowości (czyli charakter w skrócie): ENTP
Mocne i słabe strony:
+Wie dużo na różne tematy, sam nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Lubi się uczyć czegoś nowego, na krótko i w ramach zabawy
+Szybko myśli
+Pomysłowy i logiczny, całkiem niezły w analizie sytuacji
+Energiczny i charyzmatyczny
-Bardzo kłótliwy, ponieważ traktuje to jako zabawę i nie daje łatwo za wygraną
-Często zapomina o tym, że inni mają emocje i przesadza...
-Trudno mu się skupić na dłuższy czas
-Wszystko szybko mu się nudzi, traci zapał do pracy i robi wszystko byle jak
Wygląd: 178 cm, chudy, blada cera. Jedno oko jest ciemno szare, drugie jasno-błękitne.
Specjalna umiejętność: Ma drugą formę - ducha. Może wtedy przenikać przez ściany, być niewidzialnym i latać.
Bransoletka: Czarny rzemyk wplecionymi błękitnymi gwiazdkami i jedną większą, szarawą.
Miejsce zderzenia gwiazdy z ziemią: Francja, kawałek od Paryża

No, już wszyscy się zapisali (nie licząc Bratniej Duszy, ale ona prawdopodobnie dojdzie później), więc zanim rozpoczniemy, parę informacji:
Jest ciepły (w miarę możliwości) letni wieczór. Zawsze po upadku, niedaleko nas znajduje się niewielki plecak (nie pytajcie mnie skąd xD) - dar od Wielkiej Rady - w którym znajduje się trochę pieniędzy, mapa, trochę jedzenia i wody. To tak na dobry początkiem, abyśmy już na stracie nie pozdychali xD. Skoro od wieków oglądaliśmy Ziemię z nieba, to oznacza że już wszystko wiemy o tutejszej ludności, zwyczajach itd. To tyle ze wstępu ;). Życzę wszystkim miłego pisania.

TAK WIĘC, ZACZYNAJMY!!

Netris Drownpag

- Jesteś skazana na...
Nastała niezręczna cisza, a ja czekałam w oczekiwaniu na karę.
- UPADEK! - rozgrzmiał grzmiący głos. Zatkało mnie.
- Jak to?! Nie możecie! - wrzeszczałam. Czułam jak po moim ciele przebiegają fale dreszczy. To oznaczało tylko jedno... już postanowili. Poczułam jak wszystko mnie piecze, a przed moimi oczami nastała ciemność po to, aby po chwili zastąpił ją czerwony kolor. Kolor płomieni, które teraz mnie otaczały.
Straciłam przytomność.
Kiedy się obudziłam wokół mnie znowu było ciemno. Wszystko mnie bolało. Powoli otworzyłam oczy i pierwsze co zobaczyłam to krater w którym się znajdowałam. Powoli zaczęłam się podnosić, ale od razu tego pożałowałam, bo upadłam z jękiem.
- Cholera, jak boli - szepnęłam i kolejne co rzuciło mi się w oczy to... dłonie. Wciągnęłam powietrze zszokowana. Podniosłam je i obejrzałam z każdej strony. To niemożliwe! Powoli usiadłam i przyjrzałam się swoim nogom. Miałam na sobie jakąś białą bluzkę z czarnym napisem: "I'm not BEATIFUL", jeansowe rurki z dziurami na kolanach i trampki.
Kolejna próba wstania, na szczęście udana. Trochę się zachwiałam, ale udało mi się utrzymać na nogach. Czułam się taka ciężka i pozbawiona blasku. Zauważyłam na nadgarstku zieloną bransoletkę z paroma koralikami i gwiazdką.
Spojrzałam w górę. Niezły ten krater. Podjęłam ciężką próbę wydostania się. Cały czas ześlizgiwałam się z pionowych ścian dziury, ale po kilkunastu minutach walki, w końcu mi się udało. Usiadłam na ziemi wyczerpana. Rozejrzałam się. Byłam na jakiejś polanie, a wokół otaczały mnie drzewa. Obok mnie znajdował się nieduży biały plecak w zielone kropki. Sięgnęłam po niego i sprawdziłam zawartość. Dość dużo pieniędzy, woda, jedzenie i mapa. No spoko. Od razu sięgnęłam po kawałek pergaminu, który rozwinęłam. Zieloną kropką było zaznaczone miejsce mojego pobytu. Hmm... Niemcy, parę kilometrów od Berlina. Przejrzałam całą mapę. Był zaznaczony jeszcze jeden punkt, tylko że czerwony "x".
- Holandia, Amsterdam - szepnęłam do siebie. Mój wewnętrzny instynkt podpowiadał mi, że właśnie tam powinnam się udać.

Liam Rogerstone

*z powodu że nie chcę cały czas powtarzać sceny osądu, to przejdę do sceny obudzenia się*

Leniwie otworzyłem oczy, a pierwsze co zobaczyłem to piękne, czarne, gwieździste niebo. Przypomniała mi się felerna scena, w której zostałem zesłany tu, na Ziemię. A po co? Po to, aby ratować jakichś durnych człowiekowatych. Szybko wstałem, ale nie uszedł mojej uwadze ból, który przeszywał całe moje ciało. Syknąłem, ale zacząłem się rozglądać za sposobem wyjścia z krateru. Złapałem się jak najwyżej ścianki i zacząłem się wspinać pomimo bólu, który przeszywał moje ręce i nogi. Zaraz, zaraz. Ręce? Nogi?! Jeszcze bardziej przyspieszyłem i opadłem na ziemię już poza dziurą. Przyjrzałem się badawczo moim dłoniom. Na prawym nadgarstku miałem szarą bransoletką ze złotymi ozdobami. Przeniosłem wzrok na swoje ubranie. Czarna bluza bez zamka, z kapturem, jeansy i adidasy. Spojrzałem w bok. Zauważyłem granatowy plecak. Zacząłem przeglądać co jest w środku. Woda, jedzenie, pieniądze. Moją uwagę przykuła mapa, po którą od razu sięgnąłem i rozwinąłem.
Szara kropka wskazywała miejsce mojego pobytu, czyli... Austria, kawałek za Wiedniem. Zdziwił mnie inny punkt. Czerwony "x" przy Amsterdamie w Holandii.
- Powinienem się tam udać? - spytałem samego siebie i zamyśliłem się.
Po chwili wszystko spakowałem. Plecak założyłem na plecy i wstałem.

Netris Drownpag

Szybko wszystko spakowałam i wstałam. Robiło się już naprawdę ciemno, a ja musiałam znaleźć jakieś schronienie. Zaczęłam się przedzierać szybkim krokiem przez las. Niewielkie odstające gałązki raniły moją skórę, ale nic sobie z tego nie robiłam. Chciałam się stąd jak najszybciej wydostać.
Nie wiem ile szłam, a księżyc niespiesznie przemieszczał się po czarnym jak smoła niebie. Gwiazdy migotały w różnych kolorach tak, jakby się śmiały. Warknęłam sama do siebie.
Nagle wyszłam zza osłony drzew i moim oczom ukazało się pełne świateł miasto. Nie było wcale tak daleko, ale nawet tutaj było słychać ciszę, jaka panowała tam o tej godzinie. Szybkim krokiem ruszyłam w tamtą stronę. "No i po co to było robić? Gdybyś tak nie uczyniła jak on ci powiedział, nie byłoby cię tu i nie musiałabyś być w jakiejś zakichanej postaci człowieka" jak zwykle ten głos miał rację.
Po parunastu minutach marszu w końcu byłam w mieście. Na każdej ulicy stały lampy, które rozjaśniały ciemność. Przechodziłam chodnikiem rozglądając się zaciekawiona. Muszę przyznać że to wszystko wygląda o wiele piękniej z bliska niż z góry. Moim oczom ukazał się wysoki budynek z czerwonym, świecącym napisem: "Hotel". Uśmiechnęłam się krzywo i weszłam do niego.
Przy ladzie stała niewysoka kobieta z czarnymi włosami spiętymi w koka. Spojrzała na mnie zaskoczona i uśmiechnęła się życzliwie.
- Dobry wieczór. W czym mogę pomóc?
- Poproszę pokój dla jednej osoby na trzy noce - dziewczyna podała mi klucz.
- Czwarte piętro. Dobranoc - powiedziała do mnie jak już się odwracałam aby odejść. Wjechałam windą na wskazane piętro. Kiedy drzwi się rozsunęły, weszłam do długiego korytarza. Ruszyłam w prawo. Doszłam do pokoju numer 243. Kluczem otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Był to niewielki pokój. Naprzeciwko mnie stało dwuosobowe łóżko, obok szafa, a następnie były drzwi które pewnie prowadziły do łazienki. Westchnęłam i podeszłam do łóżka.
- Dziwne. Chciałam pokój jednoosobowy - szepnęłam do siebie i położyłam się nawet nie przykrywając. Po krótkiej chwili zatonęłam w śnie.

Liam Rogerstone

Prawie biegiem ruszyłem w stronę Wiednia. Miasto było o wiele bliżej niż się spodziewałem. Ciekawe czy wiele osób widziało to jak spadałem. Skrzywiłem się na samo wspomnienie. Z daleka zauważyłem światła, które same przyciągały swoim blaskiem. Uśmiechnąłem się i w tym momencie poczułem powiew wiatru na twarzy. Poczułem jak coś mokrego spadło mi na nos. Szybko to starłem i spojrzałem na niebo. Nagle więcej kropel zaczęło spadać na moją twarz. Przeklnąłem pod nosem i zacząłem biec do miasta. Kiedy w końcu do niego dotarłem byłem już porządnie przemoczony. Zacząłem histerycznie rozglądać się za jakimkolwiek hotelem. Nagle mój wzrok napotkał dziewczynę. Stała na skraju drogi. Trzymała parasol, a na sobie miała sukienkę mini w pokaźnym dekoltem. Na stopach miała chyba dziesięciocentymetrowe szpilki. Spojrzała na mnie spod długich, raczej sztucznych rzęs i uśmiechnęła się flirciarsko.
- Hejka przystojniaku. Chcesz aby ta noc była magiczna? - spytała podchodząc, uwodzicielsko potrząsając tyłkiem. Przewróciłem oczami i minąłem ją bez słowa.
- Wybacz, ale ta noc była już wystarczająco magiczna - warknąłem i z zadowoleniem patrzyłem jak robi się czerwona ze złości. Uśmiechnąłem i szybko ruszyłem dalej.
Po parunastu minutach znalazłem jakiś hotel. Natychmiast do niego wszedłem i poprawiłem brązowe włosy, które przykleiły się do mojego czoła.
- Witam - uśmiechnęła się do mnie dziewczyna zza lady. Zauważyłem w jej oczach pewne iskierki kiedy mnie zobaczyła. Również się uśmiechnąłem i podszedłem do niej.
- Pokój poproszę.
- Na ile nocy? - spytała poprawiając się na krześle i wstukując coś do komputera.
- Niech będą cztery - spojrzała na mnie smutno, ale podała mi kluczyk.
- Drugie piętro. Życzę miłej nocy - pokazała swoje zęby w uśmiechu, a ja odszedłem. Boże, czy każda dziewczyna w tym mieście musi reagować tak samo? W sumie nie dziwię im się, no ale nie przesadzajmy. Kiedy dotarłem do swojego pokoju, wchodząc zamknąłem go na klucz i rzuciłem się na łóżko. Westchnąłem i zamknąłem oczy. Byłem zmęczony dzisiejszym dniem. Nawet nie zauważyłem kiedy zasnąłem.

Gardi Drake

Brunetka nazywa się Carola, a jej imię znaczy 'wolna kobieta'. Pochodzi z Holandii, ale uważa, że jej domem jest cały świat i ciągle podróżuje. Niedawno przyleciała z Warszawy, pożyczyła samochód i aktualnie jedzie do Paryża, gdzie czeka na nią poznana w internecie koleżanka, Jessica. Dodatkowo dziewczyna jest bardzo rozgadana, wesoła i nie wypytuje mnie o nic, sama opowiadając najprzeróżniejsze historie z ostatnich wypraw. Gdyby nie to, że nagle ucichła, wpatrzona w nawigację, pewnie nie zorientowałbym się, że wjechaliśmy do miasta.
Wyglądam przez szybę, przyglądając się innym samochodom, ustawionym w długi świetlisty sznur.
- Już jesteśmy? - pytam, zerkając na dziewczynę.
- Na obrzeżach? Tak - uśmiecha się lekko. - Zaraz zjadę z głównej drogi i zobaczysz coś więcej niż korek.
Przytakuję.
- A tak w ogóle, to gdzie cię wysadzić? - pyta w pewnym momencie.
- Wysadzić...?
- Tak. Dokąd szedłeś?
- Dokądkolwiek, byle trafić do miasta - mówię szczerze podczas gdy ona wyciąga telefon.
- Cel osiągnięty - uśmiecha się. Widząc moje zmieszane spojrzenie dodaje. - Nie martw się, nie zostawię cię na ulicy. Zadzwonię do Jess, czy miałaby coś przeciwko przenocowaniu jednej osoby więcej. Jak się nie zgodzi to będziemy kombinować.
- Nie masz pojęcia, jak jestem ci wdzięczny - uśmiecham się szeroko, a ona tylko kiwa głową.
- Zaraz będziesz dziękować, na razie byłoby miło, gdyby 'księżniczka' odebrała...

Scarlett Ranei

To miasto z perspektywy człowieczka jest ogromne! Dotarcie do bardziej cywilizowanej części, gdzie jest coś poza samochodami zajmuje mi dużo więcej czasu, niż się spodziewałam. Moje oczy natychmiast krążą w poszukiwaniu świecącego znaku "nocleg". Jedyne co udaje mi się zauważyć, to "hotel" i cztery marne imitacje gwiazdek, w tym jedna pozbawiona światła. Zrezygnowana ruszam w tamtą stronę.
Szklane drzwi same rozsuwają się, wpuszczając mnie do niewielkiego pokoju z ciemnym biurkiem naprzeciwko. Nad nim wisi tabliczka z złotym napisem "recepcja".
Prostuję się i szybkim krokiem podchodzę bliżej. Kobieta w okropnej czerwonej sukience mierzy mnie znudzonym wzrokiem. Jednak coś we mnie sprawia, że natychmiast prostuje się, uśmiecha w sztuczny sposób i odzywa nieco wyższym głosem niż zamierzała.
- Witamy w Hotelu Stella, w czym mogę służyć?
- Dwie noce - mówię prosto, swoim jak zwykle wyniosłym tonem. Mój wzrok krąży po cenniku na kartce obok. 'Apartament Królewski' to coś w sam raz dla mnie, aczkolwiek cena za noc znacznie przewyższa mój budżet. Muszę zadowolić się średniej klasy pokojem, na szczęście są jednoosobowe.
Kobieta podaje mi klucz w zamian za parę banknotów, po czym skinieniem głowy wskazuje kierunek.
Mój pokój jest na trzecim piętrze, ale stanowczo odmawiam wleczenia się po schodach. Staję naprzeciwko czegoś, co nazywa się windą, czekając aż drzwi same się otworzą, tak jak w przypadku wejścia do budynku, ale nic się nie dzieje.
Dopiero po chwili ktoś wbiega do budynku, momentalnie kierując się w moją stronę. Mężczyzna, włosy i ubranie w nieładzie, teczka przewieszona przez ramie i aparat w jedej ręce. Zatrzymuje się przed windą i klika przycisk przywołania, zerkając na mnie kątem oka.
Mimo, że mój wzrok wlepiony jest w drzwi, wręcz widzę jak szeroko otwiera oczy, jakby nie mogąc uwierzyć w to co widzi. Gdyby mógł pewnie zatrzymałby czas i zrobił mi milion zdjęć. Na szczęście nie może.
Słyszę dzwonek, drzwi otwierają się i obydwoje wsiadamy do windy.
- K-które piętro? - pyta dziwnym głosem, wciąż jest zdyszany po wcześniejszym biegu, teraz dodatkowo zestresowany moją osobą.
- Trzecie - mówię, a na mojej twarzy pojawia się lekki uśmiech.
Jego palce lądują kolejno na przyciskach 'trzy' i 'cztery', drzwi zasuwają się i wszystko rusza do góry.