Niezwykły Świat

Nyota/Uzuri

Westchnęłam.
- Przypominam. Zrobiłam to dla was. Ty tego nie zrozumiesz. Twoi rodzice nie zginęli.- Szepnęłam tak aby nikt tego nie usłyszał. Zaczęłam się rozglądać. Miałam dziwne przeczucie że jest coś nie tak.
- Ale cicho. Za cicho.- Spark spojrzał na mnie. Przytaknęłam.
- Masz rację. Powinno być głośno od ptasich śpiewów. Kiedyś tutaj było wiele zwierząt fantastycznych. A teraz jest tak cicho i pusto.- Coś błysnęło przed nami. Puściłam brata i poszłam trochę szybciej. Znowu coś błysnęło w zaroślach. Przykucnęłam i przyjrzałam się. Uśmiechnęłam się- błękitny bruk.
- Jesteśmy niedaleko od wejścia.- Zaczęłam podążać za brukowymi odłamkami.

Spark

Spojrzałem na Artemis, po czym zacząłem iść za siostrą. W końcu dotarliśmy do wejścia od tunelu.
- Artemis, twoja kolej.- Uzuri z kamiennym wyrazem twarzy wskazała na srebrną kłódkę która była pokryta złotym pyłem.

Nyota/Uzuri

Artemis i Spark weszli pierwsi. Kiedy ja postawiłam nogę w tunelu poczułam jakby poraził mnie prąd i odepchnęło mnie. Upadłam na plecy.
- Au... jednak on miał rację. Jestem nieczysta. Już wiem czemu Luna nie towarzyszyła Celestii podczas ukrywana Klejnotów.- Wstałam rozcierając bolące ramię.- I co teraz?- Zmarszczyłam brwi. Zaczęłam intensywnie myśleć. W końcu zamknęłam oczy. Zaczęłam cicho nucić piosenkę. Poczułam jak po moich skrzydłach rozchodzi się ciepło, tak samo jak po włosach. Po minucie otworzyłam oczy. Moje włosy były całkiem białe, tak samo jak skrzydła. Przymknęłam jedno oko i na mojej twarzy pojawił się grymas. Powoli weszłam do tunelu. Z każdym małym ruchem czułam jak po moim ciele rozchodzi się prąd. Kiedy cała byłam już w tunelu potwornie zaczęła boleć mnie głowa. Oparłam się o ścianę. Przed moimi oczami zrobiło się ciemno. Upadłam.

Nyota/Uzuri

Obudziłam się w... pałacu księżniczek? Potarłam obolałą głowę. Powoli usiadłam. Jak zobaczyłam kto siedzi na tronie... zamarłam.
- Nie, tylko nie to.- Szybko wstałam. Angel w swojej normalnej postaci uśmiechnął się. Obok niego na mniejszym tronie siedziała Twilight. Również się uśmiechnęła.
- Witaj Uzuri. Sam się zdziwiłem jak tak po prostu wyprowadziłaś mnie w pole. To wszystko po to aby znaleźć Klejnoty. I tak by się wam to nie udało, bo nie mieliście przy sobie... Goldie'go?- Zaśmiał się skrzekliwie, tak samo jak Twilight.
- Ale niestety, dalej potrzebujemy twojej pomocy, a obietnica dalej jest obecna.- Odparła Anielica. Angel wskazał mały tron obok siebie.
- Usiądź. W końcu, też dzięki tobie tak szybko powróciłem do życia tutaj.- Od niechcenia usiadłam na tronie.

Spark

Od razu po tym jak Uzuri zemdlała, jakaś magiczna siła ją podniosła i wyprowadziła ją na zewnątrz tunelu. Nagle nad nią pojawił się... Angel! Wziął ją na ręce.
- Szybko! Nie może jej zabrać!- Szybko rzuciliśmy się w ich stronę. Anioł zaśmiał się i zniknął.- Niech to szlag!- Ze złości kopnąłem jakiś krzak.- Co teraz zrobimy?

Nyota/Uzuri

Westchnęłam.
"Muszę coś wykombinować, aby obietnicę unieważnić." Popatrzyłam na Angel'a, a później na Twilight. Oboje byli zajęci swoimi sprawami. Spojrzałam daleko w przeszłość szukając odpowiedzi. Dopiero teraz wszystko sobie uświadomiłam.
"Moim życiem kierował Angel. Nie miałam własnej woli w tym mieście.- Spojrzałam na niego ukradkiem.- Trzeba go zmusić do zaatakowania moich przyjaciół. Z Klejnotami, czy bez, spróbuję go pokonać." Popatrzyłam na wrota. Zdawało mi się że coś słyszałam.

Spark

- O ile jeszcze nie została uśpiona jak reszta księżniczek. Znasz legendę. On jest najpotężniejszym Aniołem wszechświata. Klejnoty ledwo go pokonały.- Spojrzałem na słońce.- Spóźniliśmy się. Jest południe. Angel pewnie jest już w pałacu. Powiedzmy sobie szczerze. Nie ma szans żeby księżniczka uszła cało. Jeszcze z mocą Księżniczki Twilight.- Spojrzałem na nią poważnie jak nigdy dotąd.

Ostatnio edytowany przez Poginka (04-07-14 20:07:42)

Nyota/Uzuri

Popatrzyłam na Angel'a.
- Wybacz że pytam, ale jak księżniczki zapadły w sen? Wiem, że przez magiczne pazury, ale... jak?- Anioł popatrzył na mnie z rozbawieniem.
- To proste. Ja dzierżyłem pazury.- Popatrzyłam na niego jak na pomyleńca.
- Ale przecież byłeś duchem. Nikt cię nie widział, ani nie mogłeś niczego podnieść. Nie mogłeś. Nie jesteś aż tak potężnym Aniołem.- Angel przemierzył mnie morderczym wzrokiem.
- Jak widać, źle mnie oceniłaś. JESTEM taki potężny.- Odwrócił wzrok i spojrzał na drzwi.Uśmiechnął się.- Zobaczcie moje drogie. Mamy gości.- Zachichotał tak samo jak Twilight. Przygryzłam wargi.
"Proszę, tylko nie oni. Nie mam gotowego planu." Spojrzałam na drzwi, które z sykiem otworzyły się. Mój oddech przyśpieszył.

Spark

Spojrzałem na nią, jak na niepoważną dwudziestoletnią Anielicę, ale poszedłem za nią.
- Jak to jej? Cadence? Ja bym powiedział, że trzeba pomóc Uzuri. To ona jest niewolnicą Angel'a. Tylko dzięki niej możemy go pokonać. Jest Anielicą Ciemności, a one mają taką jakby... transformację. Kiedy zapada noc, zamienia się w maszynę do zabijania. Jej włosy stają się ciemniejsze od czerni, skóra bielsza od śniegu. Skrzydła zaczynają błyszczeć, jak czerwone gwiazdy. Możemy w tedy jej pomóc i pokonamy Angel'a, a z Twilight będziemy musieli coś wymyślić, bo jak mu pomoże to przegramy. Ona jest Anielicą Wojny. Walka to jej drugie imię.- Mówiłem spokojniej jak nigdy dotąd. Artemis zatrzymała się i spojrzała na mnie.