Niezwykły Świat

Umbra

Obudziły mnie silne wstrząsy. Otworzyłam sennie oczy. Zobaczyłam wściekłego Mawinga.
- Miałaś ich pilnować!- Szybko zgasił ognisko które dalej się paliło. Rozejrzałam się. Po cieniach mogłam się zorientować że była szósta.
- Co teraz powiemy siostrom: „Witamy jaśnie pani. Chcieliśmy powiedzieć, że oni nam uciekli i nie wiemy gdzie są.”- Zatrzepotał rzęsami i zrobił głupią minę.- Musimy ich znaleźć. Skoro chcą przed nami uciekać, to znaczy, że to rzeczywiście oni. Tylko zastanawia mnie to, dlaczego przed nami uciekają i czemu tutaj mieszkają. Są przecież Aniołami co nie? Czemu nie mieszkają w rodzinnym mieście? Ze swoimi?- Pokręciłam głową i wzruszyłam ramionami.
- Tego nie wiem, ale jestem jednego pewna. Musimy zdobyć pieniądze i znaleźć jakiś nocleg. Wybacz, ale nie mam zamiaru tutaj po raz kolejny nocować.- Mawindu przytaknął.- Może Księżniczka Luna da nam jakieś pieniądze?- Przytaknął powoli. Złapałam go za rękę i teleportowałam się do zamku. Teraz Księżniczka Celestia pełniła wartę. Skłoniliśmy się.
- Mawingu. Gdzie są Anioły?- Spark miał zakłopotany wyraz twarzy.
- Uciekły nam i chcieliśmy się zapytać, czy coś tutaj się stało, że nie chcą teraz tutaj mieszkać.- Zamyśliła się, po czym pokręciła głową przecząco.- Aaa… moglibyśmy zobaczyć się z Księżniczką Luną?
- Mów za siebie.- Szepnął. Celestia pokiwała głową i wskazała drzwi.
- Wchodzisz tutaj i piąte drzwi po lewej.- Uśmiechnęłam i ukłoniłam się, po czym pobiegłam do danych drzwi i zapukałam.
- Proszę!- Zawołała i weszłam. Na mój widok szeroko się uśmiechnęła.- Witaj Umbro. Masz tych naszych Aniołów?- Pokręciłam głową ze smutkiem.- To o co chodzi?
- Chciałam cię prosić o ludzkie pieniądze. Chcemy zostać tam na dłuższy czas. Coś sądzę że będą ciągle przed nami uciekać.- Luna pokiwała wolno głową i uśmiechnęła się.
- Ja nie mogę wam dać ludzkich pieniędzy, ale pójdź do Cadece. Ona często jest w Ludzkim Świecie. Ona na pewno ma dużo pieniędzy.- Ukłoniłam się i ruszyłam w stronę korytarza.- Skręć w prawo i pierwsze drzwi po prawej.- Rzuciła jak byłam już na korytarzu. Weszłam do wyznaczonego pokoju. Ukłoniłam się Księżniczce i powiedziałam po co przychodzę.
- Rozumiem.  Oczywiście że mogę wam pożyczyć pieniądze. Widzisz tamten kufer? On jest pełen ludzkich pieniędzy. Weźcie ile chcecie.- Skłoniłam się i poszłam po brata. Wzięłam mniejszy kuferek i schowałam w nim pieniądze. Po tym teleportowaliśmy się do jakiegoś… jak to nazywają… motelu. Zapłaciliśmy za jedną noc. Mieliśmy pokój 21. Weszliśmy do niego. Był inny od naszych pokoi w Angel, ale dało się przeżyć. Ukryłam kufer i poszliśmy spać.

Nyota

Obudziłam się około siódmej. Rozejrzałam się. Nie za bardzo wiedziałam gdzie jestem, ale po chwili wszystko sobie przypomniałam. Mawingu jeszcze spał.
- Dzisiaj nie zrobię mu psikusa, bo zacznie się drzeć na całe gardło.- Szepnęłam. Wstałam i trochę się ogarnęłam. Nagle usłyszałam jakieś kroki na korytarzu. Zbyt mało znałam się na tym świecie żeby mieć odwagę zajrzeć kto to był. Po chwili dźwięk ustał. Zajrzałam na korytarz. Zobaczyłam rozwaloną kłódkę. Podniosłam ją, ale od razu rzuciłam ją w najdalszy kąt korytarza. Lód rani Anioły Ciemności.
- Jednak tutaj była.- Popatrzyłam na właz który był otwarty.- Na pewno tutaj była. I jest Aniołem Lodu.- Spojrzałam na czerwoną rękę. Szybko weszłam do pokoju cicho zamykając drzwi.
- Spark! Obudź się!- Otworzył sennie oczy oczy.- Wytropiłam naszych Aniołów.- Szybko wstał i pobiegł za mną. Wskazałam na właz.
- Są na dachu?- Przytaknęłam. Szybko weszłam na dach. Zobaczyłam jak Anielica ciągnie za sobą chłopaka i razem lecą.
- Spróbuj trzymać się jak najbliżej mnie!- Zawołałam. Pojawiły się skrzydła i zeskoczyłam, a on za mną.
- Dogonisz ją?- Popatrzyłam na niego głupio.
- Oczywiście! Jestem najszybszym Aniołem na świcie!- Zawołałam i pędziłam za nią. Z każdą sekundą byłam trochę bliżej.
"Jest dość szybka. Ale nie tak szybka jak ja!"- Pomyślałam i poleciałam trochę szybciej.

Nyota

Leciała dość szybko. Pewnie nie znała moich umiejętności w lataniu, bo jeśli by wiedziała to od razu by się poddała. Najpierw leciała pionowo w dół, a potem tak samo w górę. Miałam pewien pomysł. Chłopak patrzył na mnie. Prawdopodobnie informował Anielicę że jestem Aniołem Ciemności. Nagle wystrzeliła w moją stronę parę śnieżek. Ja je zgrabnie ominęłam i trochę przyśpieszyłam. Nagle zaczęła lecieć coraz wyżej. Wiedziała że się poddam.
"O nie laleczko! Tak szybko się mnie nie pozbędziesz!"- Pomyślałam. Byłyśmy coraz wyżej. Coraz bardziej mnie bolało. Nagle przypomniałam sobie. Spojrzałam za siebie. Mawingo był trochę w tyle, ale dosyć dobrze sobie radził. On jest Aniołem Ognia! Anioły Lodu rani ogień, jak jest zbyt blisko.
"Spark! Jesteś Aniołem Ognia! Możesz ją dosyć zranić w skrzydła, i trochę obniży lot!"- Powiedziałam telepatycznie.
"Jak mam to zrobić?! Jestem wolniejszy od niej!"
"Dam ci trochę mojej szybkości! Ona ma dodatkowy balast, więc leci wolniej!"- Powiedziałam po czym zrobiłam skomplikowany gest.
"Mama mówiła że aurora udostępnia możliwość dania osobie bliskiej jakiś kawałek swojej umiejętności."- Pomyślałam.
"Spark! Chodź by nie wiem co się stało, masz ją gonić! Jasne?!"- Rzuciłam telepatycznie. Przytaknął, więc zaczęłam oddawanie mu umiejętności szybkości. Poczułam się słaba. Zobaczyłam że Mawingu przyśpiesza. Ja nie miałam sił żeby latać i zaczęłam spadać. Oddałam mu całą umiejętność. Mogłam teraz tylko szybować. Obniżałam lot i wylądowałam w jakimś lesie.


Spark

Poczułem jak energia przechodzi przez całe ciało do skrzydeł. Nyota zaczęła obniżać lot, ale obiecałem że nie zważając na wszystko będę ją ścigać.
"Mam nadzieję że on nie jest Aniołem Wody"- Pomyślałem po czym zacząłem przyśpieszać. Zimno mi nic nie robiło. Byłem już dosyć blisko, gdy wystrzeliłem kilka kulek ognia. Czułem wielką energię i pamiętałem rady Nyoty.
"Mocniej poruszaj skrzydłami! Jak ja! Ręce przy sobie! Doskonale!"- Pomyślałem.-"Mam nadzieję że nic jej nie jest, ale teraz muszę tamtą  ścigać."- Byłem blisko, ale nie mogłem jej dosięgnąć. Tylko dwie moje ręce i bym mógł złapać chłopaka za nogę. Niestety odległość już się nie zmniejszała. Wysłałem jeszcze kilka kulek ognia. Byłem trochę zmęczony, ale chyba Umbra wysyłała mi jeszcze energię. Nie mogłem sobie wyobrazić jak ona teraz wygląda! Jakby nie spała ponad tydzień! Mam nadzieję że jej trud nie pójdzie na marne!

Ostatnio edytowany przez Poginka (15-06-14 12:12:41)

Nyota

Wysłałam mu jeszcze trochę własnej energii. Nie miałam już sił żeby cokolwiek zrobić. Tylko jedno mogło mnie teraz uratować: sen. Sen daje dużo sił. Zamknęłam oczy. Minęło już trochę czasu, a dalej nie zasypiałam. Nagle poczułam zimny powiew. Zaczęłam dygotać z zimna. Otworzyłam oczy i zobaczyłam dziwne auto, które do mnie podjeżdża. Na aucie było napisane: "Łowcy Aniołów". Kiedy to przeczytałam zamarłam.
"Mama miała raz z nimi do czynienia."- Pomyślałam. Spróbowałam wstać, ale od razu upadłam. Jakiś mężczyzna wysiadł z wozu. Był dobrze rozbudowanym blondynem. Uśmiechnął się do mnie.
- No, no. Co my tu mamy.- Podszedł do niego drugi, niższy i gorzej rozbudowany i miał szatynowe włosy.
- Anioł Ciemności. Rzadko się takie zdarzają bo "ponoć", są inteligentne.- Popatrzył na mnie jakby był wilkiem i niczego nie jadł przez tydzień.
- Co nam malutka powiesz?- Zapytał blondyn.- Gdzie twój brat?- Popatrzyłam na niego jak na wariata.- Masz charakterystyczne znamię na szyi, co oznacza że masz brata.
- Odejdź. Nie chcesz mieć ze mną do czynienia, jak będę w pełni sił!- Wykrztusiłam. Mężczyźni zaczęli się śmiać. Związali mnie i wrzucili do auta. Szatyn wziął nóż i dosyć poważnie zranił mnie w skrzydło.
- Jak masz zranione skrzydło nie będziesz mogła odlecieć.- Zaśmiał się i odszedł. Po chwili ruszyliśmy. Zobaczyłam przez okno, że wyjeżdżamy z lasu. Zamknęłam oczy i po policzku spłynęła łza.


Spark

Wokół mnie zebrał się jakiś śnieżny wiatr i zasłonił widok, Zatrzymałem się. Przecierałem oczy w nadziei, że zobaczę chociaż czubek własnego nosa. Potem poczułem lód na skrzydłach, który praktycznie od razu stopniał. Poczułem piekący ból.
"Spark! Chodź by nie wiem co się stało, masz ją gonić! Jasne?!"- Przypomniałem sobie jej słowa.
"Nie mogę jej zawieźć!"-  Zawołałem w myślach. Wokół mnie pojawił się okrąg ognia i śnieżny wiatr zniknął, tak samo jak ból skrzydeł, bo woda wyparowała. Popatrzyłem na nią z wściekłością i szybko ruszyłem w jej stronę.
"Chodź chłód ograniczył moje moce, dalej jestem potężny!"- Zawołałem w myślach i wysłałem w jej stronę kilka kulek ognia. Nagle poczułem potworny ból ręki, gdzie miałem znamię.
- Umbra ma kłopoty!- Zawołałem, ale dalej leciałem za Anielicą.- Posłuchaj mnie! Moja siostra ma kłopoty! Proszę pomóż mi!- Zawołałem, ale nie reagowała.- Jak ty byś się czuła gdyby twoja najukochańsza siostra miała śmiertelne kłopoty?!- Zawołałem i trochę przyśpieszyłem.

Nyota

Jechaliśmy już dosyć długo. Ja z przymkniętymi oczami medytowałam, co wydawało mi się niemożliwe, ponieważ leżałam i ręce miałam związane za sobą. Czułam się trochę lepiej. Nagle zatrzymaliśmy się z piskiem. Zobaczyłam przez okno duży szary budynek z porozbijanymi oknami. Wyglądał jak opuszczona fabryka chmur w Angel. Otworzyli z hukiem drzwi. Blondyn wyjął mnie i jak zdobycz przełożył przez ramię. Przełknęłam głośno ślinę.
"Mam nadzieję że Mawingu nie pamięta o obietnicy."- Pomyślałam ze zrezygnowaniem i zamknęłam oczy. Nagle blondyn wrzucił mnie do jakiegoś dziwnej kopuły i sam też tutaj wszedł.
- Nie będziesz się stawiać jak reszta Aniołów?- Zaśmiał się i rozwiązał mnie. Nagle wstałam i rozłożyłam skrzydła, lecz od razu upadłam.
- Jak to reszta Aniołów?- Zapytałam w końcu. Uśmiechnął się do mnie z pogardą.- Proszę Spark. Pośpiesz się.- Szepnęłam.
- Więc tutaj przyjdzie twój brat? Świetnie zastawimy na niego pułapkę.- Uśmiechnął się szyderczo. W moich oczach pojawił się ogień nienawiści i wstałam ponownie rozkładając skrzydła i resztką energii uniosłam się.
- Nigdy nie dotkniesz mojego brata szczurze ludzki!- Zawołałam i zaczęłam mocno uderzać skrzydłami o powietrze. Przewróciłam mężczyznę, ale inni przybyli mu z pomocą i wzięli lassa. Zarzucili je na moje ręce i nogi. Zaczęli mnie ściągać na ziemię.
- Dość!- Zawołałam i rzuciłam na nich czar "ślepoty". Została mi mała resztka energii i wyleciałam z kopuły, ale od razu upadłam na ziemię z hukiem. Szybko wstałam i zaczęłam biec w stronę wyjścia, ale inni zagrodzili mi drogę i rzucili się na mnie. Po chwili miałam związane nogi, ręce i skrzydła. Wrzucili mnie do kopuły, tym razem nie rozwiązując.
- Poczekajmy aż odzyska energię. Wtedy odbierzemy jej moce.- Kiedy to usłyszałam zadrżałam ze wściekłości i ze strachu.


Mawingu

Kiedy powiedziała że mi pomoże, byłem podekscytowany, ale nie dałem tego po sobie poznać. Wylądowaliśmy w lesie.
- Była tu.- Nie mogłem uwierzyć w nasze "szczęście" jeśli mogę tak to nazwać. Poleciałem za nią, a ona za śladami. Lecieliśmy zaledwie kilka minut, a ja ponownie poczułem piekący ból na ręce.
- Znowu. Wiesz co jej grozi? Kto ją uprowadził? Jakie ma plany wobec niej?- Bombardowałem ją pytaniami, ale nie śmiałem do niej zbliżyć, żeby jej nie zranić.

Ostatnio edytowany przez Poginka (16-06-14 20:22:01)